• Zabił się – młody. Cóż za strata! 26 marca 1969 trzydziestodwuletni wykładowca uniwersytecki John Kennedy Toole popełnił samobójstwo nie mogąc znieść myśli, że nikt nie chce wydać jego niezwykłej powieści „Sprzysiężenie osłów” (znanej tez pod tytułem „Sprzysiężenie głupców” tyt. org. A Confederacy of Dunces). Rozgoryczony, być może uznał, że ludzie jeszcze nie dorośli do jego dzieła. I miał rację! Dzięki gorącym staraniom zrozpaczonej matki powieść ukazała się drukiem dziesięć lat później i od razu przykuła uwagę całego literackiego świata, wyróżniono ją bowiem nagrodą Pulitzera. • „Sprzysiężenie głupców” to Ameryka nieznana, ta spoza kadrów hollywoodzkich superprodukcji, oblepiona brudem ulic i tłuszczem fast-foodów, doprawiona subtelną nutką dekadencji. Serdecznie zapraszam wszystkich do zapoznania się z antypatycznym, złośliwym, zagubionym, otyłym i wiecznie niezadowolonym Ignacym – ukochanym synkiem wycieńczonej życiem mamusi. • Ignacy Reilly to nietuzinkowy bohater, który potrafi przykuć uwagę czytelnika natychmiast przywodząc mu na myśl typka z przystanku, który czekając na tramwaj raczy wszystkich wokół swoimi przemyśleniami, doradza, strofuje, a czasem zwyczajnie papla bez sensu. Wszyscy znamy takich ludzi, świat pełen jest Ignacych. Ale jak wygląda ich życie? O czym marzą? Co nadaje im życiu sens? Czy pod pokładami gburowatości kryje się coś więcej? • Ignacy Reilly – marzyciel, myśliciel, miłośnik hot-dogów, wiecznie poirytowany człowiek, który urodził się za późno mijając się z czasami, w których powinien żyć zmuszony przez matkę w końcu musi stanąć oko w oko ze swoim największym koszmarem – podjęciem pracy. „Sprzysiężenie głupców” zabierze nas na ulice Nowego Orleanu, pokaże jego ciemne zakamarki i wszystko to, co mieści się na odwrocie kartki pocztowej – z dala od wzroku turystów. W oparach absurdu, pod obstrzałem bezlitosnej satyry, zaczadzeni zalążkami szaleństwa odbędziemy wędrówkę, o której nie prędko będzie można zapomnieć! bm
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo