• W 2009 roku nakładem wydawnictwa Kosmos Kosmos, ku uciesze fanów zespołu Kult, ukazała się obszerna „Biała Księga” zespołu Kult, reklamowana hasłem „Wszystko o wszystkich piosenkach”. Napisana przez Wiesława Weissa książka (księga) poza historią powstawania każdego (dosłownie) utworu Kultu, dokładnie przybliżała biografię całego zespołu. • Ponieważ twórczość Kazika Staszewskiego, frontmana Kultu i jednej z najciekawszych postaci polskiej sceny muzycznej, nie ogranicza się tylko do jednego zespołu, Weiss zapowiedział powstanie kolejnych „Białych Ksiąg”. Po ośmiu latach od premiery pierwszej, „kultowej części”, przyszedł czas na opracowanie solowej twórczości Staszewskiego. • „Kazik. Biała Księga” to wbrew pozorom nie tylko pozycja dla miłośników jej tytułowego bohatera. To niezwykle ciekawa historia popularnego wokalisty, który biorąc pod uwagę fakt, iż w zespole o muzycznie jasno obranym kierunku nie ma miejsca na odważne eksperymenty gatunkowe, postanawia równolegle rozpocząć solową karierę, stając się jednym z pierwszych propagatorów rapu w Polsce. • Klasyczne, dziennikarskie pióro Weissa w połączeniu z lekkim, charakterystycznym stylem opowiadania Kazika sprawiają, że „Białą Księgę” czyta się bardzo szybko. Autor umiejętnie przeplata wątki biograficzne ze wspomnieniami osób pośrednio i bezpośrednio zaangażowanych w powstawanie kolejnych nagrań. Wrażenie robi liczba osób, przepytanych przez Weissa, by na każdą kwestię czytelnicy mieli okazję spojrzeć z kilku stron. Kazik z kolei ujmuje swoim bezpośrednim językiem, sprawiając wrażenie faceta, który przy szklance piwa sypie anegdotami jak z rękawa. • „Biała Księga” z oczywistych względów nie jest tak obszerna, jak jej starsza siostra poświęcona Kultowi, natomiast wydanie tego albumu jest równie imponujące. Duża, solidnie oprawiona, z ogromną liczbą zdjęć, przeczy powiedzeniu, by nie oceniać książki po okładce. W tym przypadku wygląd zewnętrzny słusznie sugeruje, z jak świetnym produktem mamy do czynienia.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo