• Niezwykła powieść, wymagająca dużej uwagi od czytelnika, który może pogubić się w wielowątkowej opowieści i dodatkowo dziejącej się w różnych przestrzeniach czasowych. Niemniej jednak powieść niezwykle wciągająca. • Autorka prowadzi czytelnika przez historię Chin, zamykając w klamrze czasowej od rewolucji kulturalnej do wydarzeń na placu Tiananmen. Na tle tragedii poszczególnych ludzi, którzy stawali się wrogami ludu, z racji ich zamiłowania do muzyki. Systemy dyktatorskie tak jakoś mają, że jak ktoś im podpadł to, winią całą rodzinę. Karą za to, że rodzic był wrogiem ludu (raczej partii), było utrudnienie w zdobywaniu wykształcenia. Z książki można dowiedzieć się m.in., jak działa system naboru na wyższe uczelnie. Akcja książki, rozgrywająca się wokół trójki przyjaciół i ich rodzin, ukazuje jak, zmienia się spojrzenie na otaczającą rzeczywistość kolejnych pokoleń. Autorka poprzez zmianowanie do muzyki jej bohaterów obdarza nas szeregiem ciekawostek z życia wybitnych kompozytorów rosyjskich i przedstawia tytuły utworów, które wybrzmiewają wokół głównych autorów. Bo albo je grają, albo słuchają, albo po prostu o nich dyskutują. Zawsze można sięgnąć po omawiany utwór i odtworzyć go np. z you tube. Zastanowiło mnie tylko dlaczego X Symfonia Szostakowicza ma dowodzić, że życie jest beznadziejne. Z pewnością przesłucham, mam nadzieję, że tak nie jest. • Przy takiej powieści nie zabrakło tam także wątków miłosnych, napisanych w tak subtelny sposób, aż miło było to czytać. Książka, która opisuje kraj, w którym ludzie nie są wolni, w całości jednak poświęcona jest dążeniom do wolności prostych ludzi. Uświadomienie sobie, że największym dobrem jest wolność. Autorka w książce wkłada w usta jednego z bohaterów takie oto słowa: „Osobiście sądzę, że nie ma żadnego dobrobytu poza wolnością”. Jeżeli uświadomimy sobie, czytając „Nie mówcie, że nie mamy niczego”, że kiedy w 1989 roku w czerwcu w Polsce odzyskiwaliśmy wolność, wydarzenie na krańcu kontynentu Euroazjatyckiego tę wolność krwawo przekreślono, dodaję kolejnego powodu, aby sięgnąć po tę książkę. Gorąco polecam
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo