• Tytuł: Dzieci demonów • Autor: J.M. McDermott • Wydawnictwo: Prószyński i S-ka • Data wydania: 17 stycznia 2012 • Liczba stron: 272 • J.M. McDermott – Amerykanin, absolwent University of Houston, gdzie uczył się kreatywnego pisania, oraz University of Southern Maine, na którym robił licencjat z literatury popularnej. Autor książek „The Last Dragon”, „Women and monsters” oraz „Dzieci demonów”, które są pierwszym tomem trylogii „Psia ziemia”. • Każdy człowiek jest jak drzewo, wspina się byle wyżej od innych, by sięgnąć słońca. • Język utworu jest lekki, ale fabuła została bardzo nudno skonstruowana. Czytelnik nie jest przez cały czas zaskakiwany. Przerażające elementy pojawiają się rzadko, co jest dość dziwne dla pełnokrwistego, mrocznego fantasy. Bardzo się zawiodłem na tym utworze, gdyż spodziewałem się lepiej wykorzystanego pomysłu. • Bezimiennych, sługi bogini Elishty, przed laty zapędzono do podziemi. Niestety, ich pomiot, zrodzony przez śmiertelne kobiety, wciąż plugawi te ziemie. To półdemony, przeklęta krew. Wszystko, czego dotkną, zostaje skażone. Chroniący się w miastach ludzie wysłali ich tropem Wędrowców Erin Błogosławionej, biegającej z wilkami, członków watahy. Wędrowcy nie spoczną, dopóki nie wytropią ostatniego z dzieci demonów. Ale jeżeli potomkowie Bezimiennych mają dusze?... • Jeśli się nie jest bogaczem, człowiek się nudzi, a potem przez całą noc przypomina sobie, że jest biedny. • Bohaterami są bardzo różni ludzie, którzy na pierwszy rzut oka w ogóle nie są do siebie podobni. Wśród nich możemy znaleźć: szlachtę, rzemieślników, bezdomnych, biedaków, złodziejów, strażników, duchownych i zakonnice. Zostają oni szczegółowo wykreowani. Należy wspomnieć także o dzieciach demonów, których ciała pokryte są łuskami, a języki niezwykle długi. Ciąży na nich klątwa, która nie ułatwia im życia. • Jest bardzo zawiedziony tą lekturą. Spodziewałem się wspaniałego dzieła, które (o dziwo) jest rekomendowane przez świetne zagraniczne czasopisma fantastyczne. Czekam na dwie części, gdyż może będą lepsze. Odradzam tę książkę koneserom fantastyki, gdyż prawdopodobnie się zawiodą.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo