• To ostatni cykl serii Zaczekaj na mnie . Historia dziewczyny, która nie szanowała związków innych, Stephanie. Lekko traktowała znajomości z chłopakami. Nagle i na nią spada miłość, co zmienia jej postrzeganie świata. Los postawił na jej drodze Nicka, ale też trudne wspólne przeżycia. Ten tom kończy się ślubem Camerona i Avery, od których historii zaczyna się cała seria.
  • „Pozwól mi pragnąć” to chyba moja ulubiona część całego cyklu. Dlaczego? Chyba dlatego, że główną bohaterką jest tutaj najbardziej zła kobieta z całego cyklu J.Lynn, czyli Stephanie. W poprzednich tomach przedstawiana była jako łatwa, naiwna dziewczyna, zamieszana praktycznie w każdą intrygę i awanturę. Co sprawiło, że ta część najlepiej wypadła? • Moim zdaniem dlatego, że Stephanie jest postacią, która równocześnie jest dowodem na to, że nie wolno człowieka oceniać po pozorach. Dziewczyna, która nigdy nie zaznała prawdziwej miłości postanowiła czuć jedynie przyjemność dla samej przyjemności, bez głębszych uczuć. Jednak po tym jak wyjeżdża aby rozpocząć nowe życie na jej drodze staje on. Mężczyzna z podobnym nastawieniem do życia co ona. Nick – cichy, rozważny i bardzo przystojny. Po jednonocnej przygodzie mają się już więcej nie spotkać, jednak los bywa przewrotny i zrzuca na tych dwojga lawinę emocji i zdarzeń. Mężczyzna czasem zachowuje się bardzo nieprzyjemnie. Traktuje Stephanie w dość chamski sposób, że czasem miałam ochotę nim potrząsnąć i powiedzieć: obudź się Nick! To co sprawia, że tych dwoje odnajdą wspólną drogę szybko zostaje im zabrane. W bardzo tragiczny sposób. Czy odnajdą się znowu i wyjdą na „prostą”? Tego dowiecie się z książki. Książka podobnie jak i pozostałe z tej serii jest dopracowana, nie ma żadnych przypadków. Każde słowo i czyn ma swoje konsekwencje o czym dotkliwie dowiedzą się nasi główni bohaterowie. Ukazuje również, jak jedna podjęta decyzja może zaważyć na dalszym życiu. Podoba mi się również to, że pomimo iż to ostatnia część serii, bohaterowie pozostałych tomów biorą tutaj czynny udział. Znają się i można również zauważyć, że poznajemy dalsze losy ludzi z np. „Zaczekaj na mnie”. Nick, podobnie jak inni bohaterowie utworów J.Lynn, ma swój sekret. To chyba znak szczególny tego ciągu książek. Nawet się nie spodziewa, że wpłynie on tak bardzo na jego relacje ze Stephanie. • Mocno polecam, szczególnie tym, którzy czytali już poprzednie części, aczkolwiek ta wiedza nie jest obowiązkowa. J. Lynn w bardzo dobry sposób tworzy losy swoich postaci, a także wzbogaca ich charaktery, że czas spędzony na lekturze nie jest zmarnowany.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo