• Barbara Nocoń – członkini Dyskusyjnego Klubu Książki przy PiMBP w Olkuszu: • Dramat, w którym Różewicz ukazał świat w stanie chaosu i rozpadu. Autor brała udział w II wojnie światowej, co miało wpływ na ukazanie tragizmu jego pokolenia, które ocalało, ale nie mogło wrócić do spokojnego życia. • Kartoteka nie ma konkretnego zakończenia, dlatego autor dodawał kolejne sceny, w wyniku czego powstała Kartoteka rozrzucona. • Tekst ma luki, nieuporządkowaną kompozycję, odzwierciedla ona chaos i bezsens życia głównego bohatera. Poznajemy epizody z dzieciństwa i innych okresów jego życia. Miejscem akcji jest pokój, przez który przechodzą życiowe drogi różnych bohaterów. W pokoju znajduje się łóżko, etażerka, stół z krzesłami. • Bohater to postać bez określonego wieku, zmienia się ona w zależności od sceny, w której główna postać się znajduje. Raz jest Henrykiem, później Wackiem. Bohater a raczej antybohater to postać bierna, leniwa, nie chce ogarnąć swojego życia. W większości czas spędza w łóżku. Ludzie przychodzący do pokoju bohatera sami nie wiedzą czego chcą – snują rzeczy oderwane od rzeczywistości. Takie czasy chciał Różewicz przedstawić czytelnikowi; czasy spłycenia, chaos, oddzielenie od wartości i idei.
    +2 wyrafinowana
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo