• Carlos Ruiz Zafón to hiszpański pisarz, który zasłynął cyklem „Cmentarz zapomnianych książek”. Ma na swoim koncie również powieści dla młodzieży, w tym wydanego w 2010 roku „Księcia mgły”, którego w formie audiobooka miałam przyjemność wysłuchać dzięki platformie Audeo. • Książka należy do cyklu „Trylogia mgły”. Hiszpanie poznali ją już w 1993 roku. Opowiada o dziejach Maxa Carvera, który wraz z rodziną przeprowadza się do małego miasteczka, by uniknąć widma wojny. Tu jednak rodzina również nie jest całkowicie bezpieczna – Max zauważa, że w ogrodzie za ich domem poruszają się posągi, jego starzej siostrze, Alicji, śni się dziwny klown, a najmłodsza z rodzeństwa Irina ulega tajemniczemu wypadkowi. Max zaczyna podejrzewać, że dzieje się tu coś dziwnego. Chłopiec poznaje Rolanda, który oprowadza go po wiosce i opowiada jej historie. Roland mieszka z dziadkiem – starym latarnikiem, który zapoznaje dzieci z dziejami swojej młodości. Nie jest to jednak zwykła historia. Victor Kray zdradza trójce przyjaciół (Alicji, Maxowi i Rolandowi), że gdy był małym chłopcem nękał go niejaki Cain, mianujący się Księciem Mgły. Spełniał on życzenia zain­tere­sowa­nych­, wymagając czegoś w zamian. Max podejrzewa, że postać z opowieści latarnika odwiedziła miasteczko, nie wie jednak w jakim celu… Zdaje sobie jednak sprawę, że wizyta ta nie jest dobrą wróżbą, o czym niestety udaje mu się przekonać. • Powieść czyta Piotr Fronczewski. Jest on dobrym lektorem – często zmienia głos, tak że można odróżnić wypowiadające się postaci. Jego interpretacja jest przyjemna, zapada w pamięć i zachęca do dalszego słuchania. • Audiobook podzielony jest na 19 części. Są one różnej długości – niektóre z nich nie mają nawet 10 minut, inne trwają pół godziny. Każda z nich przedstawia jeden rozdział książki. Po nagraniu następuje chwila przerwy, a następną część zapowiada numer rozdziału. Wszystko zrobione jest estetycznie i poprawnie. Samo nagranie nie ma ozdobników i udziwnień – to po prostu przeczytany dobrze tekst, bez muzycznych wstawek czy urozmaiceń dźwiękowych. • „Książę mgły” napisany jest prostym językiem, ma sporo dialogów. Opisów jest mało, co moim zdaniem można uznać za plus. Nie wiemy tak naprawdę nic o wyglądzie Maxa i jego najbliższych, znamy tylko ogólniki (nawet jego wiek jest podany gdzieś w środku powieści). Opowieść poznajemy z różnych perspektyw – narracja jest trzecio osobowa, najczęściej widzimy wszystko, co robi Max, ale są też fragmenty, w których sceny dotyczą innych osób. Wielki minus i niedopatrzenie to opowieść latarnika o jego młodości. Monolog zaczyna się i kończy w pierwszej osobie, jednak w trakcie narracja przechodzi w trzecio osobową. Chyba tylko to mogę zarzucić powieści. • Sama historia jest wciągająca. Początkowo miałam wrażenie, że autor nie potrafił się „rozkręcić” – pierwsze rozdziały dłużyły mi się i ciągnęły w nieskończoność. Jednak potem akcja toczyła się szybko, ciągle coś się działo. Szczerze powiedziawszy motyw fantastyczny nie przekonał mnie – był przekombinowany. Wielu kwestii nie zrozumiałam od razu, nie mniej opowieść była ciekawa. • Komu mogę polecić tego audiobooka? Tym, którzy chcą tak jak ja pierwszy raz zetknąć się z twórczością Zafóna. To dobry start. Polecam też tym, którzy znają go z innych publikacji. Opowieść jest interesująca, wciąga i na pewno nie można się przy niej nudzić. Zakończenie zaskakuje, to mogę zagwarantować.
    +2 wyrafinowana
  • Opowieść napisana przed Carlosa Ruiza Zafóna urodzonego w 1964 roku w Barcelonie. Napisał także książki takie jak Cień wiatru i Gra anioła. Ta opowieść została wydana w 1993 roku. • Opowieść pełna opisów, które przerażają. Autro chciał napisać taką książkę, którą będzie mógł czytać każdy. I to mu się z pewnością udało. Książka, która mnie przerażała i przez nią będę się bała klaunów :P. Opowiada o trójce nastolatków: Max, Alicja i Roland. Pierwsza dwójką to rodzeństwo, a Rolanda poznają później. Kilkanaście lat wcześniej zatonął tu statek, a później chłopak o imieni Jacob. • Choć nie umiem pisać recenzji i nie umiem przekazać tego co spodobało mi się w tej książce, to serdecznie ją polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo