• Trzymająca w napięciu i wzruszająca ( ze względu na motyw dziecka ) książka. Polecam
  • Jako miłośniczka trylogii Larssona ucieszyłam się na wieść o kontynuacji jednej z moich ulubionych książek. • „Co nas nie zabije” ma ciekawe wątki i pomysły, ale to trochę za mało, zważywszy na ogromne oczekiwania ze strony fanów trylogii. • Gdyby książka Lagercrantza nie nawiązywała do trylogii, czytelnik otrzymałby jeszcze jedną zwykłą powieść sensacyjną, sprawnie napisany thriller. Nic więcej.
  • Hmmm... Może bohaterowie ci sami, ale to niestety nie Larsson. Niech inni czytelnicy piszą co chcą. Według mnie daje się odczuć, że to całkiem odmienny umysł skonstruował kolejny tom Millennium. Językiem, formą, klimatem raczej nie zachwyca. Akcja coprawda wartka. Kontynuacja losów bohaterów może nawet dość interesująca. Pojawia się w niej ciekawa postać autystycznego chłopca Augusta i w końcu mamy okazję trochę bliżej poznać siostrę głównej bohaterki. Wydaje mi się jednakże jej obraz trochę zbyt mocno przejaskrawiony, a cała opowieść o przyczynie śmierci profesora Baldera niedopracowana. Cóż... Jednym słowem nie powala na kolana. Można przeczytać nic więcej... Ja za ciąg dalszy dziękuję. Mam już dość wzlotów i upadków czasopisma Millennium, kryzysów Blomkvista i ciągłych ucieczek Salander. Wystarczy... Czas sięgnąć po coś nieco innego...
  • David Lagercrantz jest szwedzkim dziennikarzem. W wolnych chwilach zajmuje się pisaniem. Popularność zyskał dzięki biografiom Gorana Kroppa oraz Håkana Lansa. Popularność zdobył również, dzięki swojej ostatniej powieści „Grzech pierworofny w Wilmslow”. • „Mikael Blomkvist przechodzi kryzys i rozważa porzucenie zawodu dziennikarza śledczego. Lisbeth Salander podejmuje duże ryzyko i bierze udział w zorganizowanym ataku hakerów. Ich drogi krzyżują się, kiedy profesor Balder, ekspert w dziedzinie badań nad sztuczną inteligencją, prosi Mikaela o pomoc. Profesor posiada szokujące informacje na temat działalności amerykańskich służb specjalnych. Mikael zaczyna pracę nad sensacyjnym artykułem, który może uratować jego karierę. „ • Davis Lagercrantz kontynuuje serie millennium, pokazując nam kolejne przygody znanych nam bohaterów. Znane nam napięcie towarzyszy już nam od pierwszych stron. Poznajemy niezwykłego naukowca, który jest ekspertem w dziedzinie badań nad sztuczną inteligencją. Gdy postanawia ujawnić swoje wyniki, wszystko się komplikuje. Śmierć na oczach swojego syna zaczyna dopiero niebezpieczną grę. • Autorowi nie udało się w 100% przekazać te same odczucia co poprzednie książki. Mimo ciekawej i zwartej akcji mamy wrażenie, że ci sami bohaterowie są inni niż zawsze. Brakowało chwilami humoru dialogu, czy nawet znanego nam pospolitego żargonu. Osoby sięgające po książkę, które będą oczekiwały tej samej akcji i atmosfery co poprzednie części Millenium mogą trochę się zawieść. Natomiast jeśli cała trylogia Millenium nie jest Ci znana lub zapomniana, będziesz usat­ysfa­kcjo­nowa­ny. • eliwerka.blogspot.com
  • kontynuacja "Millenium" Stiega Larssona • Ta ksiązka coś w sobie ma, co działa magnetycznie. Przyciąga ciekawa treść, szybka akcja, rozbudowana fabuła i przemyślana konstrukcja. Czasem - co nadmienię - na początku - nie mogłam się połapać w konspiracyjnej sieci donosicieli i "kabli" kto w jakiej firmie i co. Lecz gdy popuściłam, nagle okazało się, że w konsekwencji wszystko można pojąć podczas czytania. Jest niewiarygodnie tajemnicza Lisbeth (nadal taka sama;))) i Bloomvist (stęskniony jej obecnością) i "Millenium" walczące o przetrwanie .... • Nie porównuję tej części do Millenium jako trylogii ani do nieżyjącego Larssona - każdy ma swoje zdanie - ale najgorsze co możemy zrobić i porównywać... Dobra powieść, mądra, inteligentna - tego szukałam i to znalazłam. • Polecam
  • Akcja nie tak wciągająca jak u Larssona, szału nie ma.
  • Dobrze się czyta, pomimo nowego autora kontynuacja Millennium udana.
  • Niestety nie Larsson :( - ale czyta się
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo