• "Najpiękniejszy sen" to poruszająca, emocjonująca, wywołująca burzę w sercu, ale i otulająca ciepłem i nadzieją powieść. Uczucia, jakie towarzyszą bohaterom bardzo szybko udzielają się czytelnikowi. Pełno tu skrajnych emocji: rozpacz i szczęście, miłość i nienawiść, strach i spokój, zwątpienie i nadzieja. Bohaterowie są różnorodni, jednych polubimy z miejsca, inni będą nas od siebie odpychać. Żaden nie jest idealny, każdy ma coś na sumieniu. Wybory, jakie dokonują nie zawsze są tymi właściwymi. Niosą ze sobą bolesne, a nawet niekorzystne dla nich konsekwencje. Dzięki takiej kreacji wydają się prawdziwi. • Saga Mazurska, to seria, która otula ciepłem klimatu, zapewnia przyspieszone bicie serca pod wpływem dramatycznych wydarzeń i rozgrzewa duszę pięknymi relacjami bohaterów. Ich przyjaźń, oddanie i czułość wobec siebie podnosi na duchu. To dzięki sobie nawzajem, swojemu wsparciu bohaterowie są w stanie przetrwać nawet największe tragedie. Ich dom rozbrzmiewa śmiechem dzieci i radosnym popiskiwaniem psów. Są szczęśliwi, bo znaleźli to co najważniejsze - ludzi, z którymi stworzyli rodzinę. Jestem całą sagą zauroczona ♥️ Polecam z całego serca ♥️ Warto przeczytać.🥰
  • Szkoda, że to ostatnia książka z sagi mazurskiej. Opowieść wywoływała u mnie skrajne emocje. A co najważniejsze w ogóle nie jest przewidywalna, nie można przewidzieć jej zakończenia, co chwilę zwroty akcji budujące napięcie. Polecam 😁
  • To już ostatni tom tej serii. Szkoda. Naprawdę będę teskniła za bohaterami tej serii. • W tym tomie dużo się dzieje. Już od pierwszych zdań książka wciąga. Przeczytałam ją w jeden dzień. Można powiedzieć, że w tej części najwiekszą rolę odgrywa Bartosz. Niektórzy pokazują swoje skrywane oblicza, niektórzy walczą o życie, niektórzy próbują narkotyków. • Życie - nie zawsze wszystko dobrze się układa. Czasem musi przyjśc burza, aby można było docenić słońce.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo