• Historia o niezwykłej przyjaźni i cudownej relacji, jaką stworzyli między sobą dwaj mężczyźni – profesor Morrie Schwartz i jego uczeń Mitch Albom. • Profesor był niezwykłym człowiekiem, cierpliwym nauczycielem, który potrafił nie tylko udzielić dobrej rady, ale przede wszystkim uczył jak poznawać świat. Zaprzyjaźnił się on ze swoim uczniem, Mitchem, z którym początkowo, po studiach młodego człowieka kontakt się urwał, a bohaterowie spotkali się ponownie dopiero po paru latach. Mitch, bohater i zarazem autor książki, przeżywał wtedy trudne chwile, a jego nauczyciel był już nieuleczalnie chory. Ich cudowna relacja wzrusza i zaskakuje czytelnika, a mądrość jaką czerpiemy z wypowiedzi profesora, jego optymizm w obliczu śmierci, poczucie humoru w chwilach cierpienia pozwoliła uczestnikom Dyskusyjnego Klubu Książki poruszyć i pogłębić wiele wątków. • Piękny styl i prosty język, wiarygodni bohaterowie – to wszystko sprawia, że nie można się od tej książki oderwać. I piękne cytaty, do których wracaliśmy podczas rozmowy o lekturze. • „Naucz się wybaczać sobie i wybaczać innym”. • „Traktuj przeszłość jak przeszłość, nie negując jej ani nie odrzucając”. • „Nigdy nie mów, że jest na coś za późno”. • „Najważniejsze w życiu to dawać miłość i dopuścić ją do siebie”. • Polecamy tę książkę, bo jest tego warta. • ~EF
  • Jest to niewątpliwie książka, która odmieni życie każdego czytelnika po jej przeczytaniu... Prawdziwa, do bólu szczera, niezwykle osobista oraz wzruszająca. Opowiada o... świadomym "przechodzeniu" na tę lepszą stronę naszego życia. Jest to fascynująca opowieść o poznawaniu samego siebie oraz otaczającego nas świata na nowo. Po części też tłumaczy jak wiele znaczy przyjaźń, miłość, szacunek dla drugiego człowieka. Opowiada również o czasie, którego nie da się wykorzystać po raz drugi, o marzeniach, ale także o zapr­zepa­szcz­onej­ często szansie. Szansie na osiągnięcie PRAWDZIWEGO duchowego szczęścia. Jest to napisana w cudowny sposób przez życie historia pozwalająca zrozumieć zarówno jego sens, jak i sens umierania. Książka, do której warto wracać...
  • <br /> • <b>Warning</b>: htmlspecialchars() expects parameter 1 to be string, object given in <b>/sowa/data/cache/33a1fad203f65a989f813692b2ea735bd3dcf5ec.file.account_ipub.tpl.php</b> on line <b>238</b><br />
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo