• Bardzo dobra książka.
  • "Czerwony kapitan" to rewelacyjny trzymający w napięciu kryminał. Pochłaniałam powieść jak urzeczona, zachwycając się wiarygodnością i realizmem przedstawionej historii. Dominik Dan wykonał kawał dobrej roboty opisując pracę policji, w końcu sam od 25 lat jest czynnym detektywem wydziału kryminalnego słowackiej policji oraz konsultantem ds. kryminalnych ministra spraw wewnętrznych, więc pod kątem merytorycznej pracy policji książka jest na najwyższym poziomie. • Jednak powieść to nie tylko kryminał, bo mniej więcej w połowie zamienia się w powieść sensacyjną. Początkowo mi to przeszkadzało, bo trochę powieść utraciła swój klimat, typowego śledztwa, ale im dalej w las tym było lepiej. Spodobało mi się takie połączenie. W efekcie powstała powieść spójna, logiczna i bardzo zaskakująca. • Dominik Dan świetnie wykreował bohaterów swojej powieści. Pełnokrwiści, barwni, zarówno Richard Krauz jak i cały zespół policjantów z wydziału kryminalnego. Dużo przeklinają, jeszcze więcej żartują, sporo piją, a przy tym są bardzo wiarygodni. • "Czerwony kapitan" to książka, która rozgrywa się w czasach transformacji. Autor opowiada o przemianach społeczno politycznych, o rozpadzie Czechosłowacji, o ludziach którzy próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wciąż są nieufni, ostrożni, utożsamiając policję z funk­cjon­ariu­szam­i ŠtB. • Podziwiam autora za to, że miał odwagę napisać książkę rozliczającą z przeszłością. Trudno mi sobie wyobrazić, by w Polsce, ktoś odważył się napisać powieść poruszającą problem donosicielstwa w kościele. • "Czerwony kapitan" to lekko napisana, z trzymającą w napięciu i z wciągającą fabułą powieść. Intrygującą zagadka kryminalna, autentyczność, perfekcyjnie wykreowani bohaterowie, subtelne poczucie humoru autora to wszystko składa się na rewelacyjną powieść. • Marta Ciulis- Pyznar
  • Dziwna. Pod koniec dopiero gdy zaczynaja się łaćczyć wątki zaciekawia
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo