• Katarzyna Marczak, autorka książki Kaja. Biografia Kai Danczowskiej, dokonała rzeczy wydawałoby się niemożliwej. Skłoniła bohaterkę swej • książki, jedną z największych skrzypaczek polskich XX i XXI wieku, do opowieści o swym życiu. Niełatwej, wypełnionej tytaniczną pracą drodze artystycznej jakże utalentowanej przecież artystki. Całe jej życie to skrzypce, które dźwięczały najpierw w Krakowie, by w końcu usłyszał ich piękną melodię cały świat. Skomplikowane rodzinne życie, które mogło unicestwić talent małej, genialnej dziewczynki, doprowadziło • do eksplozji geniuszu. Mała Kaja miała szczęście, że trafiła do szkoły muzycznej i w końcu pod opiekuńcze skrzydła prof. Eugenii Umińskiej, znanej skrzypaczki i pedagoga krakowskich szkół muzycznych. Kto poznał Kaję Danczowską, niechybnie uległ jej osobistemu urokowi. Przeczytawszy książkę, padnie na kolana powalony jej pracowitością, systematycznością, szacunkiem dla pedagogów, wyrozumiałością dla opiekunów, a także – a może przede wszystkim – dla słuchaczy melomanów, miłością do muzyki… Lekturę tej książki polecam wszystkim narzekającym na nadmiar pracy, zaleciłem też swym wnuczkom, tylko czy nie zniechęcę ich do osiągania sukcesów? • Janusz M. Paluch
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo