• Pierwsza część przybliża historię serologii (nauka o krwi) w zastosowaniach krym­inal­isty­czny­ch i sądowych. Druga - wykorzystanie innych nauk przyrodniczych (badanie włosów, gleby, tekstyliów, roślinności...) w tym samym celu - odnalezienia winnych. Autor przybliża ważniejsze przypadki kryminalne (najczęściej morderstw) z różnych krajów, oraz osoby z nimi powiązane, które miały wpływ na rozwój danej dziedziny. • Widać, że dla autora szczegóły mają ogromne znaczenie ;) • Momentami lektura jest trudna, ponieważ pojawia się dużo nowych nazwisk, i żeby lepiej wytłumaczyć konkretne przypadki, autor musi odwołać się do przeszłości i dokonań obecnych tam biegłych czy naukowców. • Polscy tłumacze w posłowiu opisali Thorwalda jako pisarza o wyczulonym zmyśle obserwacyjnym, który "znakomicie zdołał przedstawić mechanizmy zarówno sukcesów naukowych, jak i błędnej oceny faktów przez niektórych biegłych (sądowych)". • Tłumacze dodają także: "dla jednych może to być zbiór pasjonujących opowieści kryminalnych, mających wyraźną przewagę (...) dzięki autentyczności opisanych wydarzeń". • Zgadzam się z tą opinią, choć niestety jak to w życiu bywa, niektóre przypadku nie kończą się odnalezieniem sprawcy - to jest mniej saty­sfak­cjon­ując­e.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo