• „Szachinszach” • Autor: Ryszard Kapuściński • Moja ocena: 8/10 • „Szachinszach” to fascynująca opowieść o Iranie u schyłku rządów ostatniego szacha — Mohammada Rezy Pahlawiego. Kapuściński w char­akte­ryst­yczn­y dla siebie sposób łączy gatunki: książka jest jednocześnie reportażem, osobistym dziennikiem i swoistym albumem wspomnień, w którym autor snuje refleksje nad wydarzeniami, ludźmi i społecznymi nastrojami tamtego czasu. • Forma jest niebanalna — przypomina niekiedy zbiór zapisów do zdjęć, impresji z podróży czy fragmentów notatek, które razem tworzą spójną narrację. Taki styl narracji sprawia, że lektura wciąga i pozwala spojrzeć na rewolucję islamską z perspektywy zwykłych ludzi, a nie tylko faktów historycznych. • Choć publikacja nie jest obszerna, niesie ze sobą duży ładunek emocjonalny i informacyjny. Autor z char­akte­ryst­yczn­ą precyzją i wyczuciem kontekstu analizuje przyczyny i mechanizmy upadku reżimu, nie popadając przy tym w uproszczenia. • Książkę czyta się szybko, ale pozostaje w pamięci na długo. To pozycja obowiązkowa nie tylko dla miłośników reportażu, ale i dla osób zainteresowanych historią współczesną Bliskiego Wschodu. • Zdecydowanie warto ją przeczytać. • ** 00:27 * 15.04.2025 * 34/2025 *
    +2 pouczająca
  • Moje pierwsze spotkanie z Panem Ryszardem. Żałuję, że tak późno. Genialna, to jedyne odpowiednie słowo na opisanie tej książki (czyt. reportażu). Na 100 % sięgnę po więcej. POLECAM
    +2 trafna
  • Szału nie ma. Niewiele się dowiemy o Presji, kraju z kilkutysięczną historią. Tak do 2/3 zawartości książki czyta się nieźle, później to już uniwersalne, retoryczne wywody autora. Pikanterii dodaje fakt, iż Kapuściński niezwykle potępia totalny, militarny reżim szacha lecz nie zauważa, że w tym samym czasie w Polsce gen. Jaruzelski wprowadził stan wojenny. • Ps. R.Kapuściński był zarejestrowanym informatorem S.B.
  • Sytuacja w Iranie w przededniu islamskiej rewolucji.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo