• Grafomania najwyższych lotów. Fabuła banalna, styl fatalny, napisane bardzo brzydkim językiem, pełno powtórzeń i brak jakiejkolwiek logiki w konstukcji tej powieści. Główna bohaterka z założenia żąda wszystkiego od wszystkich i jeszcze ma pretensje, że nie podziwiają jej niezależności. Jeśli ktoś uważa to za dobrą literaturę, powinien wrócić do szkoły. Podstawowej. Albo poczytać sobie co nieco, byle nie pióra pani Michalak. Wstyd!
  • Jak żyję, tylu bzdur, tylu zupełnie od czapy zdań nigdy, przenigdy nie przeczytałam. Autorka ma coś nie tak ze sobą, w każdej książce jest jednym z bohaterów a w tej nawet chyba każdym :) • Boję się o umysły osób, które uznały tą książkę, jako zasługującą choćby na jedną gwiazdkę. Chciałabym wiele napisać, ale zwyczajnie opadły mi ręce po przeczytaniu, więc dla tych, którzy zastanawiają się czy czytać, polecam recenzje Pawła Opydo na YT. Powiedział wszystko, co musiałabym napisać ja. • [Link]
  • Jeżeli fascynuje Cię świat, w którym głównymi bohaterami są miłość i dobro, przenieś się, choć na chwilę do książkowej poziomki. Brzmi banalnie? Niekoniecznie tak jest. Katarzyna Michalak jest autorką wielu powieści, w których rządzą skrajne emocje. • Jest to historia o codziennych perypetiach głównej bohaterki, Ewy. Ma trzydzieści parę lat i marzy o ukochanym domu, o który musi trochę zawalczyć, pracując w wydawnictwie swojego przyjaciela. Boryka się z problemami rodzinnymi oraz rozterkami miłosnymi, a na swojej drodze poznaje ludzi, dzięki którym jej życie nigdy nie będzie wyglądać tak samo. • Książka w niesamowity sposób oddaje emocje, które towarzyszą głównej bohaterce. Odnajdujemy łzy radości oraz smutku. Skłania do refleksji, pomimo, iż nie zawsze dostajemy to, czego akurat pragniemy najbardziej, to jeżeli damy sobie trochę więcej czasu, życie nie zostawi nas z pustymi rękami. Postawi odpowiednich ludzi na naszej drodze, podaruje nowe szanse i stworzy nowe możliwości. • Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę, szczególnie osobom, które mają ochotę na chwilę wytchnienia i relaksu. Sama pochłonęłam tę historię w jeden dzień i zamierzam przeczytać jej kontynuację zatytułowaną „Powrót do poziomki”.
  • Zdecydowanie polecam.Niep­rzew­idyw­alne­ losy bohaterów, wydaje się na początku zwyczajna powieść o romantycznym zakończeniu, a jednak fabuła potrafi zaskoczyć.Już zamówiłam sobie drugą część tej serii, czyli Powrót do Poziomki! Jestem ciekawa dalszych losów głównych bohaterów, choć wydaje się, że ich życie powinno układać się w happy end. • Po prostu zakochałam się w książkach Katarzyny Michalak- to literatura lekka, o ciekawej fabule, z elementami humoru, romansu i budzących emocje przeżyć.
  • Historia Ewy – trzy­dzie­stok­ilku­letniej kobiety po przejściach, która postanawia spełnić wreszcie swoje marzenie i zamieszkać w ukochanym domu. Ale jak wszystko w życiu to marzenie ma również swoją cenę... • "Rok w Poziomce" to przepiękna książka. Już sama okładka sprawia, że ma się chęć po nią sięgnąć i dokładniej pooglądać, przeczytać. • [Link]
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo