• „Mój ojciec był nazistą” to książka, w której przedstawione są rozmowy z potomkami czołowych przywódców Trzeciej Rzeszy. Czytelnicy mogą poznać takie postacie historyczne jak Hans Frank, Rudolf Höss, Hermann Göring i Erwin Rommel oraz Claus Stauffenberg. Poznamy ich nie tylko z archiwalnych zapisów, ale i z samych wspomnień członków ich rodzin. • Tatiana Freidensson to rosyjska dziennikarka i producentka filmowa. Książka „Mój ojciec był nazistą” powstała na podstawie jej filmu dokumentalnego „Dzieci Trzeciej Rzeszy”. Początkowo, jak sama opowiada nie mogła znaleźć kogoś, kto pomógłby jej w realizacji początkowo filmu, a ostatecznie książki. Wszyscy uważali, że Freidensson nie będzie w stanie „udźwignąć” tego tematu. Moim zdaniem zrobiła to całkiem dobrze. Książka jest obarczona mianem reportażu literackiego, prowadzona jest jako wywiady, listy wymieniane z członkami rodzin przywódców Trzeciej Rzeszy z autorką. Widzimy tam ich żal, krzywdy wyrządzone przez przodków. W każdej z tych osób widać brak zrozumienia dla tego co ich krewni robili w trakcie II Wojny Światowej. Freidensson nie bała się pokazać również tego, jak wydarzenia z przeszłości zmieniły postępowanie i zdrowie psychiczne rodzin. Część wypiera to z pamięci, a u niektórych to wszystko przekształciło się w poważne zaburzenia emocjonalne i psychiczne. Ta książka to dająca do myślenia literatura, która uświadamia, że to co robimy teraz będzie miało swoje efekty w przyszłości, jednak jaki ten skutek będzie, czy pozytywny czy też negatywny, zależy tylko od naszych decyzji. Autorka w niezwykle plastyczny sposób przeprowadza wywiady z rodzinami zbrodniarzy. Pozwala im mówić, ujawniać swoje tajemnice, które sama dopełnia swoimi dygresjami i przemyśleniami, co daje nam jeszcze większy obraz nieszczęścia wydarzeń związanych z wojną, ale i z życiem teraźniejszym. To pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika książek historycznych. Zawiera wiele ważnych faktów, zdjęć, dokumentów, które mogą zaciekawić nawet najbardziej wybrednego czytelnika. Autorka odważnie brnie w obraną tematykę i nie boi się zadać niewygodnych pytań, co sprawia, że książka staje się bardzo wartościowa i szczera. • Polecam tę książkę każdemu, kto lubi odważne książki, przedstawiające prawdziwe życie, losy historyczne i życie realnych osób. Myślę, że każdy z Was, po lekturze tej książki będzie miał bardzo dużo rzeczy do przemyślenia, a to jedna z pozytywnych aspektów czytania książek.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo