• Katarzyna Ryrych to pisarka, której twórczość zapewne wiele osób już zna i ceni. To autorka posiadająca niezwykły dar pisania niek­olor­yzow­anyc­h książek dla młodzieży. Jej powieści czyta się jednym tchem, bohaterowie są życiowi, historie realistyczne, a opisywany świat pozbawiony lukru. Tytułowy Bachor to czternastoletni Arek, którego matka samotnie wychowuje do czasu, kiedy w jej życiu pojawia się nowa miłość. Wtedy syn schodzi na drugi plan, zaczyna zawadzać, staje się zbędnym balastem. Początkowo chłopak próbuje zaskarbić sobie względy nowego partnera matki, ale ten ani myśli stać się zastępczym tatusiem dla chłopaka, nazywa go wręcz bachorem i na każdym kroku próbuje dokuczyć. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że ojczym ma ogromny wpływ na matkę Arka, która coraz bardziej oddala się od syna. Sfrustrowany nastolatek wpada więc na pomysł odszukania swojego biologicznego ojca. W jaki sposób tego dokona i z jakim skutkiem? Zachęcam do przeczytania powieści. • Bachor to mocna książka dla młodych ludzi o tym, że najgorsza jest samotność wśród bliskich osób oraz że każdy nastolatek, zbuntowany czy nie, potrzebuje przede wszystkim ciepła, akceptacji, bliskości, a nie najdroższych ciuchów czy gadżetów. Polecam! • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków
  • „Bachor” to przypowieść o odzyskiwaniu imienia, moralitet o poszukiwaniu tożsamości, opowieść inicjacyjna, jednocześnie nawiązująca do powieści drogi. Prawdziwe imię „Bachora”, czyli Arka poznajemy dopiero na 122. stronie. Powieść pisana jest z jego punktu widzenia. Najczęściej, wspominając przeżycia z patchworkowej rodziny, powtarza on określenie, które nadał mu ojczym, nazywając czteroletniego chłopca „bachorem”. • Katarzyna Ryrych, wszechstronna powi­eści­opis­arka­, tworząca dla dzieci, młodzieży i dorosłych, osoba, która pisze poezje, uczy, maluje, tym razem opublikowała książkę dla grupy wiekowej między piętnaście a osiemnaście lat i oczywiście dla nas, dorosłych. Choć bohaterem jest czternastoletni chłopak, poruszane problemy są niezwykle poważne.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo