• W.Dutka pisarzem wszechstronnym. Przeczytałam tego autora: Czerń i purpura, Kartagińskie ostrze i oczywiście Kuriera z Toledo. Trzy powieści diametralnie różniące się od siebie. W.Dutka znów mnie zaskoczył. Najciekawsze dla mnie wątki w tej książce to: • - uczucie, które połączyło dwóch młodzieńców z dwóch różnych kręgów kulturowych. W.Dutka podjął się trudnego zadania przybliżenia polskim czytelnikom miłośći homoseksualnej. • -wątek polskiego towarzysza generała Karola Świerczewskiego. W moim mieście jedna z głównych ulic nosiła kiedyś miano ul. Świerczewskiego i chyba stąd wynika moje zainteresowanie się tym wątkiem • -zdolność i siła przebaczenia wrogowi. To w zasadzie krótki epizod, dla mnie wzruszający, w którym matka przebacza zabójcy syna • Woja domowa w Hiszpanii nigdy nie była w kręgu moich zainteresowań. Czytając tę powieść można liznąć temat.
  • Hrabia Antoni Mokrzycki, młody polski dyplomata zostaje rzucony w wir hiszpańskiej wojny domowej. Jest to dla niego życiowe doświadczenie,ale i forma ucieczki od prawdziwych uczuć.Wbrew wszystkiemu ulega fascynacji i pokusie zakazanego tabu, które okazuje się jego pierwszą i prawdziwą miłością. Ale cena, którą za nią zapłaci będzie wysoka, gdyż wojna nie zna litości.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo