• Anne-Sophie Girard i Marie-Aldine Gridard to autorki poradnika dla normalnych kobiet. „Perfekcyjna kobieta to suka” wydano w Polsce w 2014 roku dzięki Wydawnictwo Feeria. We Francji książka rozeszła się w 650 tysiącach egzemplarzy. • Każda kobieta dąży do perfekcji – w wyglądzie i zachowaniu. Jednak osiągnięcie tego jest trudne, jeśli nie niemożliwe dla niektórych z pań. Okazuje się, że bycie normalną jest całkiem fajne. Bycie bez zarzutu za to może spowodować, że staniemy się nadęte. Trudno jest być perfekcyjną ale można zmienić kilka rzeczy, które sprawią, że będziemy postrzegane nieco inaczej. Wystarczy np. zwrócić uwagę czego nie wypada robić w odpowiednim wieku. Trzeba też zaakceptować, że wokół nas żyje wiele suk, które spotkamy na każdym kroku – w sklepie, w biurze, w telewizji. Są dość uparte i nachalne, ale należy wiedzieć, jak z nimi postępować. • Książka jest zbiorem krótkich rad, zasad, informacji, które pozwolą nam nie zwariować w dzisiejszym świecie. Gdy na swojej drodze spotkamy kobietę perfekcyjną, dzięki poradnikowi zrozumiemy, że nie musimy czuć się od niej gorsze. • Poradnika nie da się streścić. Jest napisany prostym językiem, zwięzłym i zabawnym. Autorki postarały się, by był urozmaicony – zdania są dość krótkie, pojawiają się ramki, ilustracje schematyczne i punkty. Jest też strona ocenzurowana, kilka karteczek do wycięcia i test. Książka jest typowym poradnikiem, który może kojarzyć się z tym rodzajem porad, które udzielają modowe magazyny dla nowoczesnych kobiet. Autorki żartują sobie z wielu spraw, a ich przypisy, jak również przypisy redakcyjne, są kwintesencją całości. Na dodatek język jest bardzo swobodny, przypomina bardziej wpis na blogu niż tekst do książki. Autorki wciskają angielskie słówka, stosują także w dużej mierze znaki zapytania i wykrzykniki, które mają podkreślić odpowiednie kwestie – głównie, gdy pojawiają się same. • Wielkim plusem jest odniesienie do polskich realiów. Wydawcy postarali się, by czytelnik nie czuł się wyobcowany. Tekst nie jest tylko przetłumaczonym odbiciem oryginału – został dostosowany do Polski m.in. przez polskie tytuły piosenek czy imiona. • Jeśli chodzi o szatę graficzną to warto zwrócić na nią uwagę. Każda z zasad ozdobiona jest pięknym szlaczkiem, a tytuły podkreśla falująca linia. No i wszystkie dodatki, o których wspomniałam wcześniej – tabelki, test, wycinanki – tworzą niesamowity klimat książki. • Moim zdaniem poradnik wart jest uwagi. Jest zabawny, dodaje otuchy i pokazuje, że wiele rzeczy, które robimy, nie są tylko naszym dziwactwem, a zdarzają się wielu kobietom. Autorki potraktowały temat z wielkim dystansem, pokazały szeroki zakres tematów a na dodatek zrobiły to w tak błyskotliwy sposób, że podczas lektury nie można się nie uśmiechać. • Książkę polecam paniom, które w pogoni za ideałem bywają nieco przytłoczone. Zobaczycie, że bycie perfekcyjną nie jest takie fajne, głównie w oczach tych „zwykłych” kobiet. Na dodatek to lektura, która rozbawi was i sprawi, że spędzicie przemiły wieczór. Być może wyniesiecie z niej też kilka cennych rad?
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo