• Dziś kolejny lekko spóźniony post ze styczniowego czytania. Tu poślizg robi różnicę o tyle, że łączy się on z super inicjatywą dziewczyn z @bookygirls, które od początku tego roku działają z akcją #NieT­akiN­obel­Stra­szny zachęcającą do zapoznania się bliżej z dziełami laureatów literackiej nagrody Nobla. Styczniowym autorem był Kazuo Ishiguro, uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości w 2017 roku. Ja sięgnęłam po jego mniej popularną i nie do zawsze dobrze ocenianą powieść „Kiedy byliśmy sierotami” i... pozytywnie się zaskoczyłam. Język jest prosty, a temat początkowo bardzo przyziemny. Rozdziały są w formie zapisków z pamiętnika zaczynającego się w latach 30tych XXw gdzie poznajemy głównego bohatera- londyńskiego detektywa, który na przemian opowiada nam historię swojego dzieciństwa w Szanghaju, która łączy się z obecnym prowadzeniem śledztwa w poszukiwaniu swoich zaginionych przed laty rodziców. I tutaj ważna rzecz- nie jest to ani kryminał ani thriller, jak sugerują niektóre opisy z tylu książki (może stad te późniejsze rozczarowania 😉) Jest to bardzo specyficzna powieść w której autor chciał zawrzeć wiele gatunków w jednym - od powieści akcji, przez komedię, po lekką prozę dete­ktyw­isty­czna­̨. Jest tam masa rzeczy, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć ani zrozumieć, ale na tym właśnie polega ‚clue’ tej książki- musimy zostawić przyziemne myślenie a postawić na ruchomą granicę między tym co dzieje się tu naprawdę,a co jest mocno przefiltrowane przez potężnie naiwny i dziecinny światopogląd głównego bohatera. Gdy to zrobimy, dostaniemy całkiem zgrabnie napisaną powieść o tęsknocie za tym co tracimy wraz z dorastaniem i o trudnych wyborach, które pokazują nam co tak na prawdę (podskórnie) jest dla nas ważne. Na plus jest też na pewno ciekawe tło pełne zależności i nie takich łatwych stosunków między Europą a Azją tamtych czasów. Podsumowując- o ile ta książka przegrywa w porównaniu ze swoim poprzednikiem z posta niżej,(tu 7/10) to na pewno nie jest to moja ostatnia przygoda z Kazuo. 🇯🇵🏯
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo