Zachwycona „Chłopcem w pasiastej piżamie” oraz wieloma pochlebnymi opiniami na temat jej autora sięgnęłam po kolejną książkę Boyne’a – „Spóźnione wyznania”. Cóż jestem ogromnie rozczarowana. Co prawda pisarz w znakomity sposób przedstawił w niej portrety psychologiczne poszczególnych bohaterów, ale na tym wszystko. Temat nudny od początku do niemalże samego końca. Na wskroś przewidywalna fabuła. Nie można przy niej snuć domysłów, a o pozostawieniu czytelnikowi pewnego nied­opow­iedz­enia­ nie może być nawet mowy. Gdybym od tej pozycji rozpoczęła moją przygodę z Boyne’m pewnie po więcej jego literatury bym nie sięgnęła… Oj nie. Dobrze, że stało się nieco inaczej. No cóż reasumując nie polecam tej lektury. Strata czasu…