• Czternastolatka nie ma łatwego życia – obcy biorą ją za chłopca, musi dzielić pokój z bratem, bo wprowadziła się do nich ciotka, rodzina jest zwariowana, a przyjaciele mają szalone pomysły. Na przykład po pierwszym wypitym w życiu alkoholu oddać się cudownemu aktowi wandalizmu. Są też momenty stabilizacji – na przykład w minipokoju, który wszyscy – łącznie z domowymi zwierzętami – biorą za toaletę. A to wszystko na przełomie końca socjalizmu i początku wolnej Polski, zatem nie brakuje stania w kolejkach, absurdów, a nawet markowych, „zagranicznych” kredek... • Pamiętnik ze starej szafy Patrycji May to opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Pierwszoosobowym narratorem jest główna bohaterka, która jest bardzo bezpośrednia w swoich wywodach, a do tego szalenie zabawna. Powieść przez lekkość stylu, skąpe dialogi i ciągłe zabarwienie tekstu uczuciami bohaterki naprawdę wygląda jak pamiętnik. • Fabuła to głównie opis życia głównej bohaterki – a to jest naprawdę interesujące. Przyszło jej dorastać w czasach, gdy Polska przechodziła ogromną zmianę, ale dziewczyna nie postrzegała PRL-u jako czegoś złego – opisuje te lata w zabawny sposób, pokazując absurdy tych czasów. Im starsza staje się bohaterka, tym poważniejsze robią się jej „perypetie” – pojawia się pierwszy poważny związek, ale też inne dorosłe „przygody”. Poznajemy jej życie aż do „końca młodości”, czyli podjęcia pierwszej poważnej pracy. Lata, które opisuje autorka, obfitują w różnego rodzaju komiczne sytuacje, które ze strony na stronę przestają dziwić zarówno bohaterkę, która zaczyna wierzyć, że w jej życiu nie może być spokojnie i bez przygód, jak i czytelnika. Pomysły bohaterki, jej rodziny i przyjaciół, ale także los, który ciągle podsuwa jej sytuacje, które mogą być doskonałą inspiracją dla najzabawniejszych komedii, powodują, że książka nieustannie bawi i rozśmiesza. • Autorka pisze w lekki, zabawny sposób, choć niektóre z wydarzeń, które opisuje, wcale nie powinny jawić się jako śmieszne. Być może z perspektywy czasu inaczej na nie spojrzała i dlatego postanowiła nadać im zupełnie inny ton, skoro prawdopodobnie były inspirowane prawdziwym życiem. Nie można jednak powiedzieć, że w książce są poruszane jedynie błahe tematy związane z różnymi śmiesznymi sytuacjami – mamy spojrzenie na dojrzewanie, relacje rodzinne, dorosłe życie, wątpliwości związane ze związkiem, bardzo ważny jest też wątek przyjaźni. • Pamiętnik ze starej szafy czyta się błyskawicznie, z przyjemnością. Bohaterka jest naprawdę sympatyczna, zabawna, ma dystans do siebie. Nie można jej nie lubić. Fabuła naszpikowana jest przygodami, jest śmieszna, lekka, nie można się od niej oderwać. To idealna lektura na lato, ale też na te dni, gdy nie mamy humoru i chcemy go sobie błyskawicznie poprawić. Mocną stroną tej powieści na pewno jest humor. Jeśli zatem lubicie książki, przy których można się pośmiać, nie wahajcie się ani chwili i sięgnijcie po Pamiętnik ze starej szafy.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo