• Karkonowskie gangi, Jelenia Góra, Kowary, nawrócony gangster, amatorzy i Bezimienny, zaciągnięty dług honorowy. Dobrze się czyta!
  • Bardzo dobra
  • Nareszcie polski Jack Reacher! świetnie się czyta!
  • Czekam na kolejną przygodę Młodego. Chmielarz obiecał
  • Chmielarz to taka moja kryminalna perełka przy której zawsze mam pewność, że będę się po prostu dobrze „bawić”. „Prosta Sprawa” pod tym względem mnie nie zawiodła, chociaż odstawała ona ciut od pozostałych książek autora. Dlaczego? • Sprawa jest tu właśnie prosta- nie była ona bowiem pisana z żadnym pomysłem na zakończenie, a sam Chmielarz nie miał nawet w planach jej wydać, a co dopiero ułożyć fabuły od A do Z. Jej historia ma początek na Facebooku, gdzie autor zaczął zamieszczać krótkie, spontanicznie pisane fragmenty dla swoich fanów w czasie pandemii. Kolejne teksty umieszczane na portalu łączyły się ze sobą, a odbiorcy prosili o więcej i więcej. Finalnie na podstawie historii z postów połączonej w jedną została wydana książka. Czuć w niej spontaniczność i brak zaplanowanych z góry wątków, co jednak nie dla każdego musi być minusem. Przede wszystkim rzuca się tu w oczy szybkość akcji (ja przeczytałam książkę w 1 dzień), a główny bohater ma mnóstwo przerysowanych cech „męskiego bohatera”, tak jakby Chmielarz chciał trochę podkoloryzować tą naszą szarą codzienną rzeczywistość czymś,co przeniesie nas w świat jak z dobrego, nie koniecznie realistycznego filmu akcji. Automatycznie przyszło mi tu na myśl skojarzenie z książką Nica Pizzolatto „Galveston” i wybijającą się postacią Roya, będącego archetypem męskiego, lecz uczciwego wybawcy i bad boya o którym nie wiemy zbyt wiele. • Osobiście wole klasyczne kryminały Wojciecha Chmielarza, ale np dla mojego Taty to była to jedna z najbardziej wciągających książek autora właśnie przez tempo i podkoloryzowane wątki. Dlatego jak chcecie, sięgnijcie po tę pozycję i oceńcie sami 😉 7/10
  • Wartka akcja. Dwa wieczory i przeczytana.! Zapomniałam o chorobie. Polecam innym czytelnikom.
  • Owszem, można zarzucić "Prostej sprawie", że nie jest typowym kryminałem, ale nie zmienia to faktu, że czyta się tę książkę rewelacyjnie. Lekki sposób opowiadania historii, nietuzinkowi bohaterowie i sprawa, która wbrew pozorom, wcale nie okaże się taka prosta. Wszystko to sprawia, że jest to książka, którą polecę każdemu.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo