• „Cesarski zegarmistrz” rzecz o czasie, którego nie da się oszukać, ani pokonać i który w bardzo wielu przypadkach nawet ran nie leczy, a może zadać kolejne… • Jednym z bohaterów powieści Ransmayr’a jest angielski zegarmistrz o nazwisku Alister Cox. Całkiem niedawno zmarła mu ukochana córeczka, z której odejściem inżynier nie może się pogodzić. Na dodatek w wyniku doznanej traumy jego żona Faye przestaje mówić i zamyka się w sobie. Cox ogarnięty rozpaczą zaprzestaje konstruować swe zegary, ale do czasu… • Zupełnie niespodziewanie otrzymuje propozycję z drugiego krańca świata. Sam cesarz Chin ma dla niego zlecenie. Cox ma przybyć jak najszybciej do Zakazanego Miasta i skonstruować dla niego trzy najwspanialsze zegary świata. Zegarmistrz przystaje na tą propozycję i wraz ze swymi trzema wspó­łpra­cown­ikam­i udaje się w daleką podróż na Wschód, do osie­mnas­towi­eczn­ych Chin. • Na chińskim dworze bohaterowie ugoszczeni niczym członkowie rodziny cesarskiej nawet nie zdają sobie sprawy z tego, że cesarz Qiánlóng, uchodzący niemalże za Boga ma wobec ich zlecenia nieco inne plany, w związku z czym bardzo szybko ulegnie ono pewnej dość istotnej modyfikacji. Władca dzięki wykorzystaniu zega­rmis­trzo­wski­ch trybików ma zamiar stać się władcą absolutnym, takim który stoi ponad czasem. Czy Cox wraz ze swymi wspó­łpra­cown­ikam­i spełni oczekiwania apodyktycznego władcy? • „Cesarski zegarmistrz” to filozoficzna powieść o czasie, który pędzi nieubłaganie. To także opowieść o ludzkich ambicjach, ogromnej pasji tworzenia rzeczy niesamowitych, a także wielkiej ojcowskiej miłości, oddaniu, poświęceniu i wierze w nadejście rychłego wybawienia. Ransmayr w swej książce napisanej bardzo wykwintnym językiem, opisuje również pewne sceny w strasznie brutalny sposób. Jest to jednak efekt zderzenia się ze sobą dwóch całkiem odmiennych kultur, form sprawowania rządów, ludzkiej mentalności oraz diametralnie różnych, zupełnie sobie obcych rzeczywistości. Proza ta bardzo dobrze oddaje ducha czasu i miejsca, w którym to akcja jej się rozgrywa.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo