• Bardzo dobra książka. Ponadczasowa, z mądrym przesłaniem. Książka tajemnicza, trochę nawet taka fantasy. daje do myslenia i pozostaje na długo w pamięci.
  • "Czarne Skrzydła Czasu" to trzecia książka Diane Satterfield którą przeczytałam, zaraz po klimatycznej lecz niezaskakującej "Trzynastej Opowieści" oraz po genialnej w każdym calu powieści "Była sobie rzeka". • Tym razem bohaterem jest William Bellman, którego losy poznajemy od chwili, kiedy jako dziecko w niewinnej zabawie z kolegami zastrzelił procą czarnego kruka. Od tego momentu w życiu młodego chłopaka pojawia się prześladujący go cień. Czasem przybiera on formę utraty bliskiej osoby, czasem odcięcia się od świata i całkowitego pochłonięcia przez pracę kosztem relacji z dzieckiem, a czasami po prostu jest on tajemniczą postacią w czarnym płaszczu, która zdaje się naznaczać życie Williama mrokiem. Ta powieść to historia życia człowieka, którego czyny zawsze znajdują swoje konsekwencje. Zło wraca do nas ze zdwojoną siłą, a może to po prostu my nie potrafimy czasem dojrzeć tego co mamy obok, pogłębiając jedynie swoje źle ukierunkowane intencje. • Mimo, że tematycznie odnalazłam się bardziej w poprzednich książkach autorki, to myślę, że to powolne tempo i brak większych zwrotów akcji też znajdzie swoich zwolenników. Powinny po nią sięgnąć osoby lubiące powieści obyczajowe owiane nutką tajemnicy oraz takie, które poszukują w opowieściach głębszego sensu. • Dodatkowo na plus- piękne, wznowione wydanie książki przez wydawnictwo Albatros. 6/10
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo