• Zachwycona krótkim wpisem z okładki z miłą chęcią sięgnęłam po powieść Timura Vermera "On wrócił". Głównym jej bohaterem jest oczywiście nazista Adolf Hitler we własnej osobie, który dzięki nioczekiwanemu zbiegowi okoliczności budzi się na ławce w berlińskim parku w czasach nam współczesnych. Jest rok 2011, nie ma doskonale znanej mu wojennej rzeczywistości, ani Trzeciej Rzeszy, Wermachtu, SS i... Żydów rzecz jasna w Niemczech też niewiele. I cóż tu teraz począć? Hitler jednak dość szybko odnajduje się w XXI wieku. Zafascynowany nowymi technologiami postanawia je wykorzystać w kontynuowaniu swej akcji propagandowej w celu zachowania czystości rasy niemieckiej... Nie powiem ciekawa jest fabuła tej książki i pomysł. O ile na początku niewątpliwie bawi czytelnika to jej dalsza część może nieco przerazić... Fikcja literacka fikcją, ale w powieściowych realiach Hitler mimo wszystko znów zdołał zaskarbić sobie ideologicznych zwolenników. Może nie w sposób dosłowny... Ta karykatura Hitlera i zawarty w powieści czarny humor dotyczący jego nazistowskich poglądów momentami może zmrozić krew w żyłach. Dobrze, że to się nie może wydarzyć naprawdę. Wstrząsająco-zabawna historia z elementami biografii Adolfa. Polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo