cieszmy się z małych rzeczy, a w życiu codziennym dostrzegajmy drobiazgi i innych wokół siebie. Polecam.

Gdybym miała mikropowieść Claire Keegan streścić jednym zdaniem, napisałabym: skromna i prosta opowieść o człowieku, który w dniu wigilii przestał być obojętny na cierpienie innych. I niby wszystko by się zgadzało, ale jakże ta wyjęta z kontekstu lapidarna fraza brzmiałaby netflixowsko, a przecież ta historia nie jest ani płytka, ani powierzchowna. • Problem, który podejmuje Keegan, sięga głębiej – dotyczy standardów życia i warunków pracy dziewcząt oraz młodych kobiet w azylach sióstr magdalenek w Irlandii. To kobiety wykluczone, które potrzebowały wsparcia i bezpieczeństwa, a znalazły się w miejscu, gdzie społeczeństwo z ulgą je oddawało, umywając ręce i chowając się za fasadą „moralności”. To także opowieść o nadużywaniu władzy Kościoła i o społecznej obojętności wobec cierpienia najsłabszych. • Jednak przede wszystkim jest to historia Billa Furlonga – człowieka, którego własna biografia nieprzypadkowo rezonuje z losem tych kobiet. Bycie nieślubnym dzieckiem i ojcem pięciu córek sprawia, że jego wrażliwość nabiera szczególnego znaczenia i prowadzi go do decyzji, które zmieniają jego życie. • Choć powieść nie oszałamia fabularnym rozmachem ani stylistyczną maestrią, Keegan potrafi w prostych słowach uchwycić to, co najważniejsze: na czym polega miłosierdzie i prawdziwe człowieczeństwo.

„Drobiazgi takie jak te”, czyli jaki jest sens żyć, nie pomagając sobie nawzajem. • Głównym bohaterem tej mini­mali­styc­znej­ w formie historii jest Bill Furlong, handlarz węglem. Mieszka wraz z żoną i swymi córkami w niewielkim miasteczku Irlandii. Jest zima, tuż przed gwiazdką, gdy Bill na zlecenie sióstr magdalenek dostarcza im zapas opału. Przy przyklasztornej pralni, w schowku na węgiel, dokonuje pewnego odkrycia. I choć znalezienie dziewczyny w takim miejscu wzbudza u niego pewne obawy, nie robi z tym nic. Całą tą sytuację w kilku bardzo oględnych słowach wyjaśnia mu przełożona klasztoru. Skonsternowany Bill wraca do domu i dzieli się swym przeżyciem z małżonką. Z czasem okazuje się, że sytuacja której był świadkiem głęboko nim wstrząsnęła. Ma ogromne wyrzuty sumienia. Nie może pogodzić się z własną krót­kowz­rocz­nośc­ią. Po prze­anal­izow­aniu­ słów, które usłyszał wówczas od odnalezionej w składziku dziewczyny postanawia w jakiś sposób jej pomóc, by móc znów zacząć żyć w zgodzie z własnym sumieniem i przekonaniami. • „Drobiazgi takie jak te” to niesamowita opowieść o ludzkiej odwadze. To historia człowieka, który nie miał zamiaru przymykać oczu na ludzkie zło i zrobił, co tylko mógł by mu przeciwdziałać. Jego czyn jest zdumiewający i zasługujący na najwyższy rodzaj pochwały. Jeden drobny uczynek, a może zaowocować naprawdę wielkimi zmianami. Polecam wszystkim tą niesamowitą książkę, która „otwiera oczy” na pewne sprawy. Przynajmniej powinna, bo czasami cała ludzka siła tkwi właśnie w "Drobiazgach takich jak te."