• W rodzinie żab rodzą się nowe dzieci. Kijanki rosną szybko i zdrowo, ale okazuje się, że jest ich tak dużo, że w stawie zaczyna się robić ciasno. Mama i tata postanawiają, że się przeprowadzą. Zabierają dzieci i żabia rodzina zaczyna wędrówkę do nowego domu. Po drodze nie jest jednak bezpiecznie, a opieka nad 999 żywiołowymi żabkami jest wyjątkowo trudna. • 999 kijanek Kena Kimury to krótka opowieść o poszukiwaniu nowego domu dla rodziny żab. W książeczce pokazano, jak rozbrykane są małe żabki i jak trudno ich upilnować. Dla mamy żaby i taty żaby zapanowanie nad dziećmi jest prawie niemożliwe. • Książka jest krótka, zdań w niej niewiele, pierwsze skrzypce grają ilustracje. Ich autorem jest Yasunari Murakami. Nie są to obrazki bardzo szczegółowe, a kreska jest dość specyficzna, nieco rozlana, główną rolę odgrywają tu plamy kolorów. Niełatwo opisać wygląd tych obrazków. Mnie one się średnio podobały, ale może dla dzieci ważniejsze jest to, że są barwne niż to, jak bardzo są szczegółowe. • Co prawda historia kończy się szczęśliwie, ale po drodze bohaterowie napotkają trudności. Ważne jednak, że są w niebezpieczeństwie razem, trzymają się siebie – dosłownie – i wspierają. Dla dorosłych, którzy czytają dzieciom tę opowieść, bardzo realistyczne może okazać się przedstawienie żabek, których wszędzie pełno, są ciekawskie, nic im niestraszne, marudzą, nie boją się i ignorują prośby rodziców. Zapanowanie nad tak dużą grupą to nie lada wyzwanie, co świetnie zaprezentowano w książeczce. • 999 kijanek to ciekawa opowiastka dla dzieci, która na pewno im się spodoba. W sam raz na wieczorną lekturę. Tekstu jest niedużo, obrazki nie odwracają jednak uwagi od historii, tylko wraz ze zdaniami budują ją. Polecam, jeśli szukacie książeczki dla maluchów.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo