• "Koniec drogi" to 61 stronicowe opowiadanie, które do tej pory nie było opublikowane w Polsce. Poznajemy w nim młodego Wańkę, chłopaka, który żyje w świecie postapokaliptycznym, gdzie niektórzy ludzie zamienili się w dzikusów, zatracili człowieczeństwo i swoje zwyczaje. Świat się zatrzymał, każdy żyje dniem dzisiejszym. Jednak we wsi zamieszkiwanej przez Wańkę i jego rodzinę jest pewna oznaka starej cywilizacji, która jak dotąd nie została dokładnie zbadana. Po pewnych turbulencjach życiowych mężczyzna postanawia wyruszyć w podróż w nieznane przez pewną, otoczoną tajemnicą drogę. Jeśli oczekujecie tutaj niesamowitych zwrotów akcji, nietypowych stworów, mutantów, to można powiedzieć, że rzeczywiście to wszystko w tym opowiadaniu się znajduje. Trzeba mieć jednak na uwadze to, że książka ta nie jest rozbudowaną i bogatą w fabułę historią, natomiast mamy tutaj pełną refleksji opowieść, która ukazuje jak to, co do tej pory osiągnęliśmy jako ludzie w aspektach medycyny, inżynierii, budownictwa itd. może łatwo ulec zapomnieniu w wyniku jakiejś katastrofy. Zawsze kiedy czytam takie powieści mam głowę pełną nieprzyjemnych myśli, dlatego, że człowiek jest zdolny do samoistnej degradacji swojego własnego gatunku. Nie potrzeba sił przyrody czy kataklizmów naturalnych, abyśmy w przeciągu kilku miesięcy zastali naszą planetę niezamieszkałą. Myślę, że każdy z Was, kto lubi się w gatunkach postapo znajdzie w tej książce odrobinę czegoś ciekawego. Akcja dzieję się szybko, nie rozwija się za bardzo, jednak jak na tak małą liczbę stron Glukhovsky zbudował całkiem niezłe opowiadanie. • Książka nie zabierze Wam dużo czasu, dlatego z pewnością warto ją przeczytać. To bardzo dobre wprowadzenie w klimat książki, z którą jest sprzedawana, czyli "Wędrowiec". Pozostawia czytelnika z dużą liczbą wątpliwości i myśli nad losem ludzkości. Ja jestem na tak!
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo