• „Czarne gwiazdy” • Autor: Ryszard Kapuściński • Moja ocena: 8/10 • „Czarne gwiazdy” to niezwykle ciekawa i wciągająca relacja z podróży po Afryce, ze szczególnym uwzględnieniem Konga, które w tamtym czasie dopiero co odzyskało niepodległość. Kapuściński, jak zwykle, zabiera czytelnika w fascynującą podróż do miejsc mało znanych i często pomijanych przez media Zachodu, ukazując ich złożoną rzeczywistość z reporterską wnikliwością i literackim kunsztem. • Publikacja daje doskonały wgląd w sytuację społeczną, polityczną i kulturową młodych afrykańskich państw, które dopiero zaczynają budować swoją tożsamość po latach kolonialnego ucisku. Autor w swoim stylu łączy analizę wydarzeń z osobistymi obserwacjami, a jego opowieść, choć osadzona w konkretnej rzeczywistości, porusza uniwersalne tematy wolności, tożsamości i ludzkiej godności. • Wielu wątków zawartych w „Czarnych gwiazdach” można doszukać się również w innych dziełach Kapuścińskiego, szczególnie w książce „Heban”, z którą ta pozycja ma wiele wspólnego pod względem tematyki i atmosfery. Pewne reportaże pojawiają się w różnych wersjach w późniejszych publikacjach autora, co świadczy o tym, jak ważnym dla Kapuścińskiego był temat Afryki. • Mimo że niektóre fragmenty mogą być znane stałym czytelnikom jego twórczości, „Czarne gwiazdy” pozostają wartościową lekturą, pokazującą początki reporterskiej fascynacji Kapuścińskiego Czarnym Lądem. Książka napisana jest przystępnym językiem, z typową dla autora dbałością o szczegół i głębię opisu. • To pozycja obowiązkowa dla miłośników literatury faktu, zain­tere­sowa­nych­ historią Afryki oraz stylem reportażu, w którym rzeczywistość zderza się z refleksją i osobistym doświadczeniem autora. • Gorąco polecam! • **01:07 * 17.05.2025 * 45/2025 *
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo