• Uwielbiam wprost książki z tej serii. Począwszy od pierwszej części "Wieczór taki jak ten" kiedy poznałam Michalinę znalazły one swoje stałe miejsce w moim czytelniczym świecie. Śledzenie perypetii tej nie poddającej się, pełnej energii i pozytywnego nastawienia właścicielki pensjonatu w bieszczadzkim Złotkowie, gwarantuje mi zawsze przyjemne spędzenie czasu podczas lektury. • 🧁 • W tej części Michalina spodziewa się dziecka. Mimo, że jest już nastawiona na powrót do pieluch, kaszek i codzienności z niemowlakiem (wszakże miała już wprawę po opiece nad Bartkiem) nieco martwi się faktem samotnego wychowywania maleństwa. Przemek bowiem, mimo deklaracji pomocy nie wyraża chęci pojednania się z dziewczyną i tworzenia wspólnej rodziny. • 🧁 • W "Cynamonowych sercach" już panuje przedświąteczny gwar. Podczas czytania niemalże czuć zapach wypiekanych przez babcię Zosię pierniczków, serników i gorącej czekolady. Najpopularniejsza cukiernia w miasteczku nie może narzekać na brak zainteresowania. • 🧁 • Do pensjonatu przybywają goście. Miedzy innymi Kamila, która nie może pogodzić się z wyglądem swojej twarzy po wypadku. Oparzenia, które pozostawiły widoczne na jej ciele blizny sprawiają, że czuje się odrzucona przez większość społeczeństwa. Dlatego też, tak bardzo zaskakuje ją reakcja (a w zasadzie jej brak) ze strony Bartka- od którego wysokiej empatii i poziomu tolerancji możemy się tylko uczyć. • 🧁 • Znajdziemy tu też historię Arlety i jej wielkie marzenie o zakupie starego, podniszczonego dworku sytuowanego na obrzeżach miasteczka. Kobieta pragnie poznać historię i przeszłość miejsca, które w jej marzeniach przemienia w ekskluzywne spa. Nie zabraknie też tajemniczego mężczyzny, którego przybycie do Złotkowa jak zwykle nieco namiesza 😉 • 🧁 • Książka idealna na wieczorną, przedświąteczną lekturę. Nie jest przelukrowana, ale za to tak ciepła i serdeczna, że ogrzej Was niczym kocyk.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo