• Z całą odpo­wied­zial­nośc­ią polecam te pozycję.
  • „Zakochana zakonnica” to historia o poszukiwaniu własnej drogi i miejsca w życiu, o wyborach, które niestety nie zawsze są trafne i często też są podejmowane pochopnie, ale też o tym, że zawsze można zmienić zdanie i iść dalej inną drogą. Historia ta pokazuje też blaski i cienie życia za murami zakonnymi. Książka oparta została na prawdziwych wydarzeniach. Przyznam, że nigdy nie zastanawiałam się jak wygląda życie za zakonnymi murami i sięgając po tę książkę tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. To co autorka tutaj zaprezentowała wywołało we mnie lawinę skrajnych emocji. Naprawdę, czegoś takiego się nie spodziewałam. • Podczas czytania czułam niedowierzanie, wręcz szok. Nie potrafię zrozumieć, jak ktoś, kto uczy nas o miłości bliźniego, szacunku i o tym, że Bóg jest miłością, może się tak zachowywać i tak traktować drugiego człowieka. Na szczęście nie każda zakonnica lub ksiądz tak postępują, choć zawsze się trafi czarna owca, która "psuje stado", tak jak w każdym środowisku. Mimo trudnego tematu książka wciąga i jest nieodkładalna. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie i polecam przeczytać 🙂 warto 🙂
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo