• Autor: Bartosz Orlewski • Tytuł: Armadillo • Wydawnictwo: Genius Creations • Liczba stron: 216 • Armadillo to miasteczko, które przez lata objęte było klątwą. Po upływie stu lat klątwa zaczyna słabnąć, a strażnik miasta, Tom, jest w stanie poznać prawdę na temat swojego losu. Chce dowiedzieć się, kto jest odpowiedzialny za śmierć jego przyjaciół. Czy w tym mieście zawieszonym w czasie da się rozwiązać tę tajemnicę? I czy w ogóle warto to robić? • Armadillo Bartosza Orlewskiego to książka z pogranicza gatunków – lub raczej mieszanka kilku z nich. Są w niej wątki fantastyczne, ale też kryminale i westernowe. Głównym bohaterem jest strażnik miasta, tajemnicza istota, której celem jest odkrycie prawdy na temat wydarzeń sprzed lat. Tom jest odważny, dociekliwy, niebezpieczny. Nie do końca można go rozszyfrować, co dodaje powieści pikanterii. • Powieść dotyczy nie tylko poszukiwania prawdy, chociaż ona jest tu najważniejsza. Bohater oddaje się licznym pojedynkom, bitwom i strzelankom, niczym na Dzikim Zachodzie. Są też fragmenty pełne istot nie z tego świata, które czyhają na życie bohatera albo czegoś od niego chcą. • Momentami miałam wrażenie, że fabuła została przeładowana różnymi wątkami. Wydawała się chaotyczna i nielogiczna. Pojawiało się w niej sporo fantastycznych postaci, które ubarwiały opowieść, co wypadało na plus. To sprawiło, że książka była ciekawa, a akcja mogła zostać popchnięta do przodu. Jeśli chodzi o fabułę, to autor czasem zwalniał tempo, a czasem je podkręcał. Akcja była wyważona, niczego nie było za dużo. • Armadillo to intrygujące połączenie gatunków literackich. To na pewno największa zaleta tej powieści. Jednak fabuła, która była zbyt skomplikowana i naszpikowana różnościami, czasem nie do końca wyjaśnionymi wprost, nieco mnie zmęczyła. Czułam się zagubiona. Językowa lektura bardzo mi się podobała, styl autora jest ciekawy, a jego wyobraźnia bardzo bogata. • Armadillo to powieść, która może się spodobać fanom nietuzinkowych historii. Jest to na pewno książka unikalna i niepowtarzalna. Jeśli więc chcecie sprawdzić, jak wypada połączenie kilku gatunków literackich, zachęcam. Skupcie się jednak podczas lektury, nie sięgajcie po tę książkę dla zabicia czasu, bo nic z niej nie wyniesiecie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo