• "Mój przyjaciel Kaligula" to zbiór piętnastu opowiadań o dość szerokim przekroju tematycznym, począwszy science- fiction, historii alternatywnych, poprzez horror i opowiadania obyczajowe. • Opowiadania w większości mają charakter pesymistyczny i wprowadzają raczej melancholijny klimat, ale można odnaleźć również opowiadania kontrowersyjne, gdzie pisarz nie boi się ostrej krytyki niektórych postaci znanych ze sceny politycznej, jak i wywołujące znaczną poprawę humoru osoby czytającej. • Piekara posiada niezwykle lekkie pióro oraz niezwykłe poczucie humoru. Dzięki zastosowaniu narracji pierwszoosobowej miałam wrażenie jakby każde opowiadanie było historią opowiadaną specjalnie dla mnie. • Nie można zarzucić autorowi braku pomysłów. Stworzone przez niego światy są bardzo zróżnicowane, bohaterowie bardzo różnorodni, w większości jednak są to postacie negatywne. Autor jest szczery i bezkompromisowy w swoich poglądach i nie boi się ich przedstawić , nie pragnie się nikomu przypodobać ani przymilać. Dla niektórych czytelników takie ostre demonstrowanie swoich poglądów może być wadą zbioru, mi jednak nie przeszkadzało. • Zbiór nie jest równy, można znaleźć opowiadania słabsze jak i bardzo dobre. I ze względu na te bardzo dobre warto po zbiór sięgnąć. Znajdziecie tu historie wzruszające i dramatyczne. Cyniczne i sentymentalne. Zabawne i okrutne. Najbardziej przypadły mi do gustu opowiadania: Mądrość Głupca, Taniec na falach, Zielone Wzgórza Avalonu i wspomniane na początku Stowarzyszenie Nieumarłych Polaków. • Polecam Wam zbiór Jacka Piekary "Mój przyjaciel Kaligula", bardzo ciekawe i bardzo dobrze napisane opowiadania, w której każdy znajdzie dla siebie chociaż jedną historię, która zapadnie mu w pamięć. • Marta Ciulis- Pyznar
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo