11.01.2016 Reportaż z życia. Część 2

Aleksander Janowski napisał wiele znanych powieści, jak na przykład „Specyfik”, „Sandy”, czy „Podśmiewajki, czyli pieprz w oczach”. Przez niemal całe swoje życie zawodowe był tłumaczem języka rosyjskiego, ale tak dobrym, że na międzynarodowe spotkania zabierali go Jaruzelski, Kania, Gierek i inni. W swoich podróżach służbowych zwiedził cały świat. Pracował także w ambasadzie polskiej w Moskwie, gdzie miał kontakty z wieloma dygnitarzami ówczesnej polityki. Doświadczenia zawodowe na arenie międzynarodowej polityki, i nie tylko, zaprezentował w swojej najnowszej książce „Tłumacz – część II”.

Autor po wielu latach zdradza kulisy ciekawych sytuacji, jak na przykład, gdy był wypytywany i nieoficjalnie proszony o opinie przez zachodnich polityków, co stanowiło dla nich element pracy wywiadowczej. Tak więc pan Janowski miał szereg okazji, aby w sposób ukryty wpływać odrobinę na losy Polski. Spójrzmy jak tydzień przed stanem wojennym, zapytany o sytuację wewnętrzną kraju, odpowiedział zachodnim korespondentom i dyplomatom: „Policzmy, mamy dziś sobotę… piątego, praktycznie zbliża się północ. Jutro jest szósty grudnia. Święta Bożego Narodzenia przypadają za niepełne trzy tygodnie. Polska jest krajem katolickim - nikt, nawet Jaruzelski, nie odważy się ogłosić stanu wyjątkowego na same Święta. W niedzielę 20 grudnia będzie za późno, to jest termin zbyt bliski Świąt. Takie operacje na całym świecie przeprowadza się zazwyczaj o świcie, właśnie w niedzielę. Jeśli nie czynią przygotowań w tej chwili, następnym niep­rzek­racz­alny­m terminem będzie niedziela 13 grudnia. Zachodni dyplomaci naraz zaczęli się żegnać. Rozumiem, pognali do swoich ambasad nadawać pilne depesze”.
autorzy365.pl


b1b457017ec8_large.jpg b1b457017ec8_large
jpg, 17 KiB, 230x327
Komentarze

Brak komentarzy


Dodaj komentarz
Psychoskok
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo