Sudan:

Linia drogi wspina się pośród wzgórz. Rozgrzany metal skrzypi, drży. Autobus, który jeszcze przed chwilą wydawał się ociężałą bryłą, teraz nagle ginie z oczu i wpada z impetem między skały. Zostajemy sam na sam z saharyjską nocą. Z jedyną prawdziwą pustką, jakiej może doznać człowiek. Z miriadami błyszczących punktów, opadających w dół, jakby sypały się na ziemię miliony ziaren kwarcu, soli, muskowitu, skaleni. Tak powstaje pustynia, spada z nieba. Ale Sahara nie tworzy się tu, w Abri, małej osadzie na Północy, lecz daleko stąd, na obrzeżach Kassali, gdzie stare, schorowane kobiety z ogromnych głazów robią małe kamyki. Dzień po dniu, noc po nocy, godzina po godzinie, okryte tylko łachmanami, rozszczepiają małymi metalowymi narzędziami granitowe skały. Ulica jest długa i rozpalona, a kobiet są dziesiątki. Już o świcie rozlega się w Kassali jednostajne miarowe stukanie. Jakby nadawały morsem. (Fragment).