Idę w tango:

romans histeryczny

Autor:
Joanna Fabicka
Wydawcy:
Wydawnictwo W. A. B (2008-2013)
IBUK Libra (2008)
Grupa Wydawnicza Foksal
ISBN:
978-83-7414-514-5, 978-83-7747-085-5
978-7414-514-5
Autotagi:
druk
książki
powieści
proza
2.3 (3 głosy)

Idę w tango, nowa powieść Joanny Fabickiej, to pełna humoru, błyskotliwie opowiedziana historia Jadzi, trzydziestokilkuletniej kobiety po przejściach, a zarazem bezlitosny portret grajdołka z pretensjami, jakim jest polski show biznes. Jadzia za jednym zamachem traci pracę oraz narzeczonego i przed piekłem zupełnej beznadziei chroni ją już tylko upiorny synek, Gucio, ekscentryczne przyjaciółki i słabość do spożywanego w ich towarzystwie drinka „wściekły pies”. Kiedy wskutek nie do końca przemyślanej decyzji Jadzia trafia do telewizyjnego konkursu tańca, jej ostateczny upadek wydaje się kwestią czasu. Wrodzony brak poczucia rytmu oraz znaczna nadwaga przyszłej tancerki raczej nie podlegają dyskusji. Jednak największym problemem okazuje się partner: starzejący się playboy, kiedyś gwiazda, a dziś drugorzędny tancerz – Cyprian. Czy jest na tym świecie siła zdolna zestroić Jadzię z wielbicielem zespołu Bee Gees, Johna Travolty i filmu Pulp Fiction? Niespodziewanie jednak życie nabiera przyspieszenia... Ciągłe balansowanie Jadzi pomiędzy depresją a euforią, swojskim Powiślem a telewizyjnym „high lifem” ukazuje Fabicka z ironią, choć potrafi też pisać o swoich bohaterach czule i z wyrozumiałością. Wielbiciele wcześniejszych książek autorki znajdą tu najlepsze cechy jej pisarstwa: absurdalny humor, niebanalne obserwacje i galerię barwnych postaci. Z recenzji cyklu o Rudolfie Gąbczaku: O Joannie Fabickiej można powiedzieć wiele dobrego. Pisze dynamicznie, lekko, ma poczucie humoru, po prostu kipi od pomysłów. Marek Ławrynowicz Autorka opisuje życie Rudolfa z przymrużeniem oka, z bohatera robiąc lekko zblazowanego megalomana, który całkiem trafnie portretuje w swym dzienniku naszą rzeczywistość. Magazyn Literacki Książki Pozostaje mieć nadzieję, że choć świat się zmieni, nie zmieni się autorka i dalej do łez będzie bawić ukazywaniem w krzywym zwierciadle naszej polskiej rzeczywistości. Głos Koszaliński Jeśli szukacie lektury lekkiej, przyjemnej, dowcipnej i niezbyt odległej od Waszych spraw, to znaleźliście. Gazeta Pomorska '
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje

Brak recenzji - napisz pierwszą.

Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo