Małżeństwo niedoskonałe

"Małżeństwo niedoskonałe" to jedna z najciekawszych książek w powojennej literaturze polskiej. Jest nowatorska i niezwykła pod wieloma względami, nie chodzi tutaj tylko o treść, ale o pewne specyficzne ukazanie świata. Każda prawie występująca w niej postać jest ograniczona intelektualnie, egoistyczna, obrzydliwa zewnętrznie i odrażająca moralnie, a przy tym, paradoksalnie, zabawna. W zasadzie szpetna jest każda rzecz występująca w tej powieści, a poczucie beznadziei biłoby z każdej kartki, gdyby nie rozładowywało go poczucie humoru autorki, która o wszystkim potrafi powiedzieć coś odrażającego i zabawnego zarazem. Akcja toczy się w dwudziestoleciu międzywojennym w środowisku zdeklasowanych inteligentów oraz bezrobotnych, ocierających się o środowiska przestępcze. Bohaterowie są ludźmi biednymi, cierpiącymi często głód, co sprawia, że temat jedzenia - obok wypróżniania i seksu (ukazanego w dość nieatrakcyjnej formie) - dominuje nad wszystkim. Świat ukazany jest oczami narratorki, córki alkoholika i defraudanta, otoczonej prymitywną rodziną. Sama bohaterka jest osobą mało inteligentną i naiwną, ale na tle reszty rodziny wyróżnia się pozytywnie.