Wypadek na ulicy Starowiślnej

Autor:
Lucyna Olejniczak
Wydawca:
Wydawnictwo Replika (2007-2019)
ISBN:
978-83-60383-08-7, 978-83-66217-26-3
978-83-7674-200-7, 978-83-60383-7
Autotagi:
druk
książki
powieści
proza
2.4 (7 głosów)

Pełna wdzięku i lekkiego dowcipu opowieść o dwóch obliczach Krakowa - tego współczesnego i z... 1900 roku, kiedy pod Wawelem można było zbierać poziomki, a serca biły zdecydowanie mocniej. W momencie, w którym Lucyna znajduje w Internecie notatkę o swoim pradziadku, sierżancie krakowskiej straży ogniowej, jej życie zmienia się nie do poznania. Kobieta rusza tropem rodzinnej tajemnicy w poszukiwaniu niesfornego przodka, jednak - jak się okazuje - śledztwo przyniesie jej znacznie więcej niespodzianek, niż przypuszczała. Jedna z nich ma na imię Tadeusz i jest niezwykle pociągająca. Wzruszenie, humor, wyjątkowe miejsce akcji i przesympatyczni bohaterowie. [.] Cudownie ciepła historia, w której magiczna atmosfera archiwów i bibliotek, pełnych zagadek, starych dokumentów, fotografii i stuletnich gazet, przeplata się z pełnymi humoru obrazkami codziennego życia, a współczesny Kraków - z tym dawnym, dziewiętnastowiecznym, owianym mgłą minionych lat.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Bardzo rozczarowująca.O poszukiwaniu dokumentów o pradziadku strażaku z 1900r, niestety bez rezultatu.Nic ciekawego.
  • Wiele obiecywałam sobie po tej książce, ale dla mnie okazała się po prostu nudna (w części współczesnej) i wydumana (w części historycznej). • Autorka i narratorka opisuje, jak wpadła na pomysł (przy dużej pomocy własnych dzieci) napisania książki o pradziadku, o którym wiedziała tylko jak się nazywał, jaki wykonywał zawód i gdzie mieszkał. W dzieciństwie mimo uszu puszczała opowieści własnego ojca o dziadku-strażaku, traktując je jako „zwykłe trucie”. Teraz natknęła się w „Dzienniku” na notatkę z 1900 roku w rubryce „W Krakowie przed stu laty”. Bohaterem notatki jest niejaki Teodor Henzelmann, sierżant straży pożarnej, który w drodze do pożaru na ul. Starowiślnej spadł z wozu i ranił się w głowę. Ów Teodor Henzelmann to właśnie pradziadek narratorki. • Następnie czytamy o rodzinnych naradach, poszukiwaniach jakichkolwiek materiałów, dokumentów, zdjęć przodka (żmudnych i właściwie z zerowym skutkiem), spotkaniu mężczyzny życia (też Teodora), a w to wszystko wplecione są wydumane przygody pradziadka, widziane oczami jego dzieci.
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Katarynka
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo