Prozy niecodzienne

Niezwykłość zbioru polega także na tym, że w sposób zupełnie inny niż dotychczas odsłania się w nim postać samoświadomego, mierzącego się z trudami pisania poety, ale i człowieka – jego trosk, zachwytów, relacji z otoczeniem. [...] W poezjach Czesława Sobkowiaka figura ogrodu, a przez nią natura i świat jako taki, ich trwanie i niezmienność zmienności kryjące się pod nią, stanowią fundament myślowy, wyznaczają punkt wyjścia, wskazują kolejne punkty odniesienia, kreślą obszar i możliwości poznania – stanowią, jak u pierwszych filozofów, o bycie. [...] O ogrodzie nigdy więc nie zapomina Sobkowiak-poeta, ale nie zapomina o nim i Sobkowiak-człowiek, któremu właśnie ogród daje tak wiele: oparcie, wytchnienie, satysfakcję, obowiązki, czasem zmęczenie, proste przyjemności, poczucie rzeczywistości, perspektywę, a w końcu feerię barw, zapachów i smaków. Inez Kropidło ze wstępu.