Czekając na barbarzyńców

Narrator tkwi w fortecy ciężkiego budynku o małych okienkach, w środku 3-tysięcznej osady, której był zaczątkiem. W ciężkiej, narastajacej grozą i niepokojem atmosferze, w oczekiwaniu na nieunikniony atak tubylców, rodzą się ponure, przepełnione egzystencjalnym strachem i dekadentyzmem przemyślenia o granicznych, skrajnych doświadczeniach ludzkiej natury, elementarnych, zbliżających się do rdzenia stref instynktu, poza-czasowego, wyjętego z przeszłości i przyszłości trwania, gdzie jaźń broni się wytwarzaniem cząsteczek ulgi, ukojenia i zapomnienia, w chwilach wolnych od ataków bólu i fatalizmu. Takie właśnie momenty, jak zwyczajna, choć pesymistyczna rozmowa z pułkownikiem Jollem czy dalekie odgłosy codzienności, "podczas ciepłego letniego wieczoru", potrafią wykrzesać malutkie, niewidoczne iskierki, ledwie uświadamianej, absurdalnej, naiwnej nadziei, zamienianej w przyczółek kruchej wieczności.