Czarna gwiazda Yves Saint Laurenta:

[moja historia]

Tytuł oryginalny:
Quand les étoiles deviennent noires
Autorzy:
Rebecca Ayoko
Carol Mann
Tłumacz:
Agnieszka Jarosz
Wydawca:
Wydawnictwo AMBER (2013)
Wydane w seriach:
Historie Prawdziwe
Historie Prawdziwe - Wydawnictwo Amber
autobiografie
ISBN:
978-83-241-5390-9, 83-241-4658-1
Autotagi:
druk
3.0

Była muzą Yves Saint Laurenta, z którym łączyła ją wyjątkowa więź: wzajemny szacunek, uwielbienie, porozumienie bez słów. Zadedykował jej przepiękną suknię, którą nazwał „Kiedy gwiazdy stają się czarne”, która jako arcydzieło sztuki trafiła do muzeum. Zabiegali o nią wielcy kreatorzy mody Guy Laroche, Hubert de Givenchy, Calvin Klein, Karl Lagerfeld, Gianfranco Ferré, Oscar de la Renta. Fotografował ją Helmut Newton. Przez ponad dziesięć lat była gwiazdą największych domów mody: Chanel, Diora, Balmaina. Do Paryża przyjechała, gdy miała dwadzieścia lat. Nie umiała czytać ani pisać. Miała za sobą niewyobrażalnie tragiczne dzieciństwo: osierocona, molestowana, dręczona, bita, zmuszana do niewolniczej pracy, gwałcona. Została matką, gdy miała trzynaście lat. Mogła zostać albo kapłanką voodoo, albo zakonnicą, albo prostytutką w nocnej spelunie Abidżanu. Została gwiazdą. A potem strącono ją z firmamentu. Rebecca Ayoko opowiada wzruszającą historię swojego życia z wielką szczerością. Poznajemy tajniki pracy legendarnych projektantów i magiczny, ale i okrutny świat wielkiej mody. Jej autobiografia "Czarna gwiazda Yves Saint Laurenta" została nominowana w 2013 roku do nagrody magazynu „Madame Figaro” dla najlepszej biografii i współczesnej kobiety.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje

Brak recenzji - napisz pierwszą.

Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo