Emocje:

nazywam, rozumiem, wyrażam

Autorzy:
Elżbieta Michałowska
Dorota Sieczko
Wydawca:
Wydawnictwo Epideixis (2018-2025)
Autotagi:
gry planszowe
ikonografia
obiekty trójwymiarowe
publikacje dydaktyczne

Planszową grę terapeutyczną kierujemy do wszystkich grup wiekowych. To gra przeznaczona do rozgrywki w każdym miejscu i czasie. Gra może stać się nieodzownym narzędziem pracy dla terapeutów, psychologów, pedagogów, trenerów, coachów, jak również wszystkich tych, którzy na co dzień mają do czynienia z osobami doświadczającymi trudności w wyrażaniu emocji. Sprawdzi się w gabinetach i poradniach: psychologiczno-pedagogicznych, terapeutycznych, pedagogów szkolnych. Powinna znaleźć się we wszystkich tych miejscach, gdzie trafiają dzieci z problemami wychowawczymi lub mające za sobą trudne przeżycia czy doświadczenia. Zaproszenie ich do gry i w jej trakcie rozmowa o tym, co dla nich trudne i bolesne, może pomóc nawiązać z nimi dobry kontakt lub uzyskać od nich ważne informacje. Takie miejsca to na przykład tzw. przyjazne pokoje przesłuchań, izby dziecka czy wszelkie centra pomocy dzieciom i rodzinom. Niewątpliwym atutem gry jest możliwość wykorzystania jej walorów zarówno podczas sesji terapeutycznych, jak i szkoleń czy rozgrywek rodzinnych. Przy wykonywaniu kolejnych zadań gracze w formie zabawy będą trenować swoje umiejętności związane z określaniem i wyrażaniem własnych emocji, jak również będą doskonalić umiejętność komunikacji. Głównym celem terapeutycznym gry jest omówienie czterech podstawowych emocji: radości, złości, smutku, lęku oraz doskonalenie umiejętności ich nazywania i konstruktywnego wyrażania. Dodatkowo gracze sięgający po grę Emocje – nazywam, rozumiem, wyrażam będą mogli kształtować takie zdolności jak: współpraca, tolerancja i akceptacja innych. Gra pomoże im w nawiązywaniu pozytywnych relacji, budowaniu poczucia własnej wartości, aktywnym słuchaniu. Pomoże ćwiczyć umiejętności z zakresu komunikacji werbalnej i niewerbalnej, jak również pokaże, w jaki sposób czerpać przyjemność i satysfakcję ze wspólnej zabawy oraz możliwości przebywania w grupie.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje

Brak recenzji - napisz pierwszą.

Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo