The foxhole court

Za pięć tygodni skończy liceum, a za sześć będzie już kimś innym, gdzieś daleko, daleko stąd. Nieważne, że bardzo chciałby pozostać Neilem Jostenem. I tak zasiedział się tu zbyt długo. Powinien był się już do tego przyzwyczaić. Uciekał od ośmiu lat, wymyślał kłamstwo za kłamstwem, żeby zacierać za sobą ślady. Od prawdy dzieliły go już dwadzieścia dwa nazwiska i wiedziałby, co by się stało, gdyby komuś udało się połączyć wszystkie kropki. Podpisanie umowy z drużyną uniwersytecką to nawet nie byłoby zaprzestanie ucieczki, to byłoby wejście w światła reflektorów. Więzienie nie powstrzyma ojca zbyt długo, a Neil nie przetrwałby ponownego spotkania z tym człowiekiem. Sprawa była prosta, lecz przez to bynajmniej nie łatwiejsza. Kontrakt był jak bilet w jedną stronę ku przyszłości, czyli ku czemuś, czego Neil tak bardzo pragnął, a na co nie mógł mieć nadziei. Na moment znienawidził się za to, że starał się dla drużyny z Millport. Powinien mieć na tyle oleju w głowie, żeby w ogóle trzymać się z daleka od boiska. Matka mówiła, żeby już nigdy nie grał. Ostrzegała, żeby trzymał się od swej obsesji z daleka, ale on nie posłuchał. Bo co innego miał robić? Po jej śmierci utknął w Millport, ponieważ nie wiedział, co bez niej począć. Tylko to jedno mu zostało, wszystko inne wydawało się nierealne. A teraz, gdy znów posmakował Exy, nie wiedział, jak je porzucić. (Fragment).