Zatrocze i Pogorzela Tyszkiewiczów

Publikacja ukazała się w językach polskim i litewskim. Zawiera sporo nigdy dotąd niepublikowanych zdjęć z albumu prywatnego. Odsłania kulisy niebadanego dotąd okresu życia (do I wojny światowej) Tyszkiewiczów z ordynacji zatrockiej — jakie ubrania i buty nosili, co jedli i pili, dokąd wyjeżdżali, jak wychowywali dzieci etc. Opowiada o życiu świątecznym i codziennym rodziny hrabiowskiej, funkcjonowaniu dawnych majątków, służbie pałacowej i powojennych losach ludzi, którzy przez wiele wieków, będąc śmietanką towarzyską społeczeństwa, znajdując się na najwyższej drabinie społecznej, raptem znaleźli się u jej stóp tracąc majątki, pieniądze i ojczyznę. Aby przeżyć, mieć chociaż podstawowe źródło utrzymania, chronić swoje dzieci, sami musieli prać, szyć, sprzątać u innych, na dodatek na obczyźnie. I dali radę, bo tak ich wychowano. Swoistym przedłużeniem epopei zatrockiej są natomiast wspomnienia o majątku Pogorzela (Wielkopolska). W 1921 r. przeniosła się tu Joanna Zofia Tyszkiewiczówna (1898-1995), najstarsza córka właścicieli Zatrocza, wychodząc za mąż za swego kuzyna Stefana Tyszkiewicza, syna III ordynata birżańskiego.