Dlaczego podskakuję

Inne tytuły:
Reason I jump
the inner voice of a thirteen-year-old boy with autism
Autor:
Naoki Higashida
Tłumaczenie:
Dominika Cieśla-Szymańska
KA Yoshida
Przedmowa:
David Mitchell
Wydawca:
Grupa Wydawnicza Foksal (2015)
ISBN:
978-83-280-0942-4
Autotagi:
druk
Źródło opisu: Gminna Biblioteka Publiczna w Osjakowie - Katalog księgozbioru
4.0 (3 głosy)

Głos z ciszy autyzmu. "The reason I jump" to książka autorstwa Naokiego Higashidy - autystycznego chłopca z Japonii, napisana przez niego w wieku trzynastu lat. Wstęp napisany został przez Davida Mitchella, który szukając pomocy dla syna chorego na autyzm, natknął się w sieci na blog Higashidy. Mężczyzna w bardzo przekonujący sposób wyjaśnia, na czym polega autyzm dla osoby z zewnątrz. Mówi o pierwszym niepokoju rodziców, kiedy dziecko nie zachowuje się normalnie, o wizytach u lekarza i strachu przed nieznanym - bo jedyne, co kojarzy się wtedy z autyzmem to kreacja Dustina Hoffmana w "Rain Manie". Przede wszystkim jednak wstęp przygotowuje na dalszą część książki. Mitchell posługuje się bardzo obrazową metaforą: wyobraź sobie, że pośrednik między tobą, a twoim ciałem znika. Znika też osoba odpowiedzialna za kontrolę nad twoimi zmysłami, myślami, umiejętnościami komunikacyjnymi. Pozostajesz zdany jedynie na siebie - własną wolą musisz zmusić ciało do najmniejszego ruchu, zewsząd zalewają cię impulsy, wrażenia i sygnały, na które nie masz wpływu. Książka Higashidy została przez niego napisana w określonym celu - ma pozwolić zrozumieć rodzicom i opiekunom osób autystycznych, czym tak naprawdę jest autyzm. Tekst przybrał więc formę specyficznego wywiadu - początek każdego rozdziału to jedno z najczęściej zadawanych pytań na temat autyzmu. W dalszej części Higashida stara się odpowiedzieć możliwie jak najlepiej - opowiada zarówno o swoich uczuciach i emocjach, jak i o tym, co mogą czuć inne osoby dotknięte autyzmem.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Czytając miałam świadomość, że pozycja ta jest cenna, wartościowa, że dla autora jako nastolatka z autyzmem napisanie takiej książki-wyznania było naprawdę wielkim wyzwaniem. Mimo to książka miejscami mnie męczyła i odnosiłam wrażenie, że poszczególne pytania i wątki powtarzają się nieustannie. Moje zdanie zmienił ostatni element książki, krótkie opowiadanie autora 'Jestem tutaj', które naprawdę otwiera oczy na to jak on jako osoba z autyzmem patrzy na świat i z miejsca zdałam sobie sprawę, że to moje lekkie poirytowanie powtórzeniami, miejscami formą książki, nie jest przypadkowe - dokładnie tak czuje się Naoki Higashida i pewnie wielu innych autystyków podejmując próby komunikacji z otoczeniem. Cierpliwość, do której autor raz po raz zachęca nabiera nowego znaczenia.
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo