Kobiety Kossaków

• 

  Awe
  Bardzo zmęczyła mnie tak książka.Kilkakrotnie zwyczajnie pogubiłam się o kim w danej chwili pisze autorka.Staram się tego nie robić ale zwyczajnie poddałam się po koniec.
• 

  zosia.kolodziejczyk.1
  Piękna gawęda autorki o kobietach które jak pisze :"...były kiedyś piękne, zdolne ..."Klimat jaki autorka oddała przeniósł mnie w czasy odległe a jakże wspaniale przypomniane.Polecam przeczytanie tej książki , naprawdę warto.
• 

  Kraków ŚBP
  „Już zwiędły kwiaty w bukiecie, wydartym mi siłą z dłoni. • Żyć to mi nie dajecie, lecz umrzeć mi nikt nie wzbroni...” • M. Pawlikowska-Jasnorzewska • O mężczyznach z rodu Kossaków powiedziano i napisano już chyba wszystko, za to kobiety z tego rodu pozostają w ich cieniu- owszem - nie wszystkie - wybitną pisarkę Zofię Kossak-Szczucką, sv Szatkowską (1889–1968); poetkę Marię Pawlikowską- Jasnorzewską (1891–1945) i ekscentryczną Magdalenę Samozwaniec(1894–1972), wnuczki Juliusza Kossaka wszyscy znamy. Ostatnio głośno zrobiło się też o Simonie Kossak (1943–2007, córka Jerzego, wnuczka Wojciecha, prawnuczka Juliusza, bratanica Marii i Magdaleny) a to za sprawą wydanej biografii oraz wznowienia jej książki o Puszczy Białowieskiej. • Ale przecież w tej rodzinie były inne wybitne kobiety, matki, teściowe, synowe, córki i wnuczki. Kobiety szlachetne, majętne lub ubogie, lekkoduchy, podróżniczki czy kury domowe. Im właśnie poświęcona jest arcyciekawe saga rodzinna „Kobiety Kossaków”. Szczególnie upodobałam sobie losy Marii z Kisielnickich Kossakowej (1861-1943), kobiety dobrej, wiernej i cichej, żony malarza Wojciecha Kossaka. Z ogromnym poświęceniem znosiła wybryki męża, który zrobił oszałamiającą karierę. Świetnie opisano także życie Jadwigi z Unrugów Witkiewiczowej (1893-1968), żony Witkacego, wnuczki Juliusza Kossaka. Opisy ślubów, wesel, pogrzebów, wojaży, troski o byt codzienny, anegdoty, cytaty ze starych pamiętników – wszystko to układa się w jedną barwną i fascynującą opowieść o damach noszących dumnie nazwisko Kossak. To nie są opowieści z zapomnianego lamusa a wyjątkowo barwna gawęda o pannach, żonach i wdowach dawnej, niezwykłej i jakże ciekawszej Polski. Czyta się jednym tchem, polecam! JM

Brak wątków