W Zwierciadle Sztuki: Mistrzowie pejzażu XIX w

W sztuce polskiej dopiero w drugiej ćwierci XIX w. nastąpiło ostateczne usamodzielnienie sie pejzażu jako niezależnego gatunku tematycznego. W tej dziedzinie malarstwa najbogatszą tradycję miał typ widoków miejskich o charakterze weduty, zapoczątkowany u schyłku XVIII w. wspaniałą twórczością Bernarda Bellotta, zwanego w Polsce Canaletto. Mianem weduty określano wywodzący się z malarstwa weneckiego typ przedstawień ukazujących życie wiejskie- widoki ulic, placów, zespołów architektonicznych, wzbogacone rodzajowym sztafażem. Wczesniej krajobraz był zazwyczaj tylko tłem czy dekoracją dla ujętych rodzajowo scen z udziałem ludzi, teraz stał się samoistnym przedmiotem "wyrażającym", nie obciążonym mitologiczną lub sentymentalną anegdotą. [ze wstępu]