W poszukiwaniu ojczyzny:

Gao Ertai był instruktorem sztuki naiwnej w prowincjonalnym mieście Lanzhou napółnocno-cetralnych Chinach. W swoim eseju "O pięknie" skrytykował materialistyczną estetykę komunizmu i podkreślał rolę podmiotowości w akcie kreowania sztuki. W roku 1957, gdy Gao miał 21 lat, na fali chwilowej odwilży, esej ukazał się w jednym z pekińskich czasopim, przyciagając uwagę i wiele komantarzy. Odwilż skończyła się wkrótce, a Gao, uznany za "prawicowca", został zesłany do obozu reedukacujnego Jiabiangou na pustynii Gobi. Jak napisał później: "Chwila sławy zamieniła się w 20 lat nieszczęścia". Totalna izolacja, bezsensowna praca przy kopaniu rowów nawadniających oraz psychiczne dręczenie więźniów były tu codziennością. "Nikt ci nie pomoże" mówił stary więzień. "Pamiętaj, to nie jest kwestia pozostania przy życiu, to jest kwestia znalezienia sensu, by żyć."