Dzwonnik z Notre Dame

Reżyseria:
Kirk Wise
Gary Trousdale
Scenariusz:
Tab Murphy
Noni White
Kompozytorzy:
Alan Menken
Stephen Schwartz
Wydawca:
CD Projekt (2010-2011)
Wydane w seriach:
Zaczarowana Kolekcja Disneya
Autotagi:
DVD
film i wideo
Więcej informacji...

Nad średniowiecznym Paryżem góruje katedra Notre Dame. Lalkarz Clopin śpiewa piosenkę o losach Quasimodo, tajemniczego dzwonnika z Notre Dame. Quasimodo jest dzieckiem cyganki, która zgineła z ręki okrutnego sędziego, opętanego ideą oczyszczenia miasta z wyrzutków. Kaleka znalazł schronienie w katedrze, ale jego opiekun zabronił mu ją opuszczać. Młody chłopak marzy jednak o życiu między ludźmi. W dniu dorocznego święta błaznów Quasimodo zbiera się na odwagę i dołącza do tańczącego tłumu. Tam poznaje piękną cygankę Esm
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • W Paryżu sędzia Frollo ściga kobietę, która nielegalnie przypłynęła z rodziną do miasta. Cyganka nie chciała pokazać mężczyźnie, co tuli do piersi. Kobieta prosi o azyl w katedrze Notre Dame, jednak zanim go otrzyma, dopada ją Frollo i wyrywa jej tobołek. W zawiniątku jest dziecko, zdeformowane. Sędzia chce utopić małego potworka, lecz powstrzymuje go duchowny i przekonuje, by Frollo przygarnął chłopca. Sędzia zgadza się niechętnie, pod warunkiem że dziecko zamieszka w wieży Notre Dame. • Dzwonnik z Notre Dame to film Disneya z 1996 roku, który powstał na podstawie powieści Hugo o tym samym tytule. Akcja rozgrywa się w Paryżu, a głównym bohaterem jest Quasimodo – garbaty dzwonnik, który mieszka w katedrze Notre Dame. Quasimodo chciałby żyć jak normalny człowiek. Jego jedynymi przyjaciółmi są gargulce. Frollo przychodzi do niego jedynie na kolację i traktuje go jak kogoś gorszego, trzymając z dala od ludzi, wmawiając, że matka go porzuciła i że jest obrzydliwy. Tymczasem pod katedrą rozkłada się coroczny festyn, na który dzwonnik bardzo chciałby się wybrać. Czy powinien? • Drugim torem biegnie wątek prześladowania Cyganów. Frollo uznaje ich za plagę, widzi w nich jedynie zło i chce znaleźć ich kryjówkę i wytępić. Ściąga z frontu Febusa, żołnierza i doskonałego wojownika, który ma zająć się tym zadaniem. Mężczyzna ma jednak inne zdanie na temat Cyganów, szczególnie gdy widzi piękną Esmeraldę. Chce wykonać rozkazy, ale nie za wszelką cenę – Febus nie zamierza znęcać się nad mieszkańcami Paryża, tak jak żąda tego sędzia Frollo. • Esmeralda jest tak naprawdę przyczyną całego dramatu, który rozgrywa się na ekranie. Wpada w oko Quasimodo, kiedy jest dla niego miła i przekonuje, że nie jest on potworem. Interesuje się nią także Frollo, co jest niesamowicie zaskakujące. Mężczyzn uznaje, że kobieta rzuciła na niego czar. Nie może pozbyć się jej z głowy, a jej odmowa związania się z nim bardzo go boli. Z jednej strony jej pożąda, z drugiej widzi w niej samo zło. Szukając Esmeraldy Frollo jest gotowy puścić z dymem całe miasto – byle tylko nie dopuścić do tego, by była z kimś innym i nie mogąc znieść jej zniewagi. • Poza wątkiem prześladowania i miłosnym, możemy też zobaczyć kwestię traktowania odmienności. Quasimodo przez swój wygląd jest marginalizowany, wyśmiewany i wyszydzany. Nikt nie poznał go naprawdę, dlatego uznaje się go za potwora. Tylko Esmeralda odważyła się z nim porozmawiać i zobaczyła, że to dobry, oddany przyjaciel. • W filmie nie brakuje humoru i akcji. Za ten pierwszy odpowiadają gargulce i Febus. W dialogach słychać żarty słowne, które mimo upływu niemal dwudziestu lat nadal bawią widza, szczególnie tego dorosłego. Śmieszne są też sceny ze starcem, który został uwięziony i na chwilę odzyskuje wolność. Jeśli chodzi o akcję, to już na początku filmu czeka nas pościg, a pod koniec naprawdę wiele się dzieje – walka trwa nie tylko pod ścianami katedry, lecz także w jej wnętrzu. • Podoba mi się w tym filmie sposób prezentowania niektórych scen, na przykład tego, jak Quasimodo zjeżdża po rynnie. Są w filmie takie perełki, które naprawdę zachwycają. Spójrzcie tylko na cios Febusa podczas końcowej bitwy albo na pokazanie modlitwy Esmeraldy. „Kamera” śledzi ruchy bohaterów w interesujący sposób, przesuwając się pod różnymi, dość nies­tand­ardo­wymi­ jak na bajki, kątami. • W Dzwonniku z Notre Dame nie brakuje piosenek. Jedną z najładniejszych jest Modlitwa, którą śpiewa Esmeralda w kościele. Warto posłuchać też tych śpiewanych przez Clopina, bo dotyczą tego, co dzieje się na ekranie, w jednej wspomina się historię Quasimoda, w innej opowiada o święcie głupców, mówiąc m.in. o udach Esmeraldy. W polskim dubbingu usłyszymy Tomasza Kozłowicza w roli dzwonnika, Agnieszkę Pilaszewską jako Esmeraldę i Andrzeja Zielińskiego mówiącego za Febusa. Clopina dubbinguje Robert Rozmus. Frollo otrzymał głos Krzysztofa Gosztyły. • Dzwonnik z Notre Dame to klasyczna animacja, która zachwyci rodziców i dzieci. To bajka, którą mimo upływu czasu nadal ogląda się doskonale. Świetnie wykonana, z ciekawą fabułą i przekazem. Idealna na rodzinny wieczór.
    +2 wyrafinowana
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Opis
Reżyseria:Kirk Wise Gary Trousdale
Scenariusz:Tab Murphy Noni White
Kompozytorzy:Alan Menken Stephen Schwartz
Aktorzy:Tony Jay Doron Bell Bill Fagerbakke Paul Kandel Jason Alexander Charles Kimbrough
Wydawca:CD Projekt (2010-2011)
Serie wydawnicze:Zaczarowana Kolekcja Disneya
Autotagi:DVD film i wideo
Powyżej zostały przedstawione dane zebrane automatycznie z treści 4 rekordów bibliograficznych, pochodzących
z bibliotek lub od wydawców. Nie należy ich traktować jako opisu jednego konkretnego wydania lub przedmiotu.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo